“Κεντροαριστερά: Στόχος, στρατηγική και τακτική”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα Δικηγόρου και πρώην Δημάρχου Μεταμόρφωσης στο Χ-τύπο

Το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός στην ελληνική εσωτερική πολιτική μετά τις εκλογές του 2019, υπήρξε αναμφισβήτητα η εσωκομματική εκλογή στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ. Από την επομένη της εκλογής το πολιτικό σκηνικό έχει πλέον αλλάξει οριστικά. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και παραδέχτηκε έμμεσα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων είναι τώρα τρεις.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την πλευρά του, απέδειξε ότι έχει συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο: Την αποκατάσταση και την ολική επαναφορά της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας στον ιστορικό της ρόλο. Που δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ευθύνη του ενός από τους δύο πυλώνες του αντιπροσωπευτικού δημοκρατικού συστήματος.

Μπορεί σήμερα να φαντάζει ως υπερβολή ή πολιτικός μικρομεγαλισμός η αξίωσή του για σοσιαλδημοκρατική Κυβέρνηση. Πράγματι, ακόμα και τα πιο αυξημένα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, δεν προδιαγράφουν τέτοια προοπτική, για το άμεσο μέλλον.

Αλλά οι στρατηγικοί στόχοι από τη φύση τους έχουν ευρύτερο ορίζοντα και υπηρετούν μακροπρόθεσμα πολιτικά σχέδια. Οι οραματικοί πολιτικοί ηγέτες ξέρουν πότε διεκδικούν το έλασσον και πότε το μείζον. Και σχεδιάζουν μεθοδικά και με διορατικότητα, πώς θα φτάσουν στον στόχο, χωρίς να εκβιάζουν την πραγματικότητα.

Στην πολιτική αυτό που σήμερα φαίνεται ανέφικτο ή υπερβολικό, γίνεται πραγματικότητα αύριο. Αρκεί να υπάρχει πρόταση με ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο και κοινωνικό αντίκρισμα, σαφές σχέδιο και καθαρός λόγος, σταθερή πορεία και προσήλωση στον στόχο. Και φυσικά κατάλληλη και ικανή ηγεσία.

Όλα αυτά ανιχνεύονται σήμερα σε ευδιάκριτο βαθμό, στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Επομένως, συντρέχουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την επαναφορά της. Απομένουν οι ικανές, δηλαδή, η διαδρομή προς τον στόχο, με άλλα λόγια η τακτική.

Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Η περιπέτεια που έζησε η χώρα για πάνω από 10 χρόνια, άφησε βαθιά σημάδια στην κοινωνία, τον δημόσιο λόγο, τα πολιτικά ήθη, τους τρόπους και τις πρακτικές. Η κρίση εμπιστοσύνης παραμένει σε σημαντικούς θύλακες της κοινωνίας. Μισαλλοδοξία, μοχθηρία, θρασύτητα, αναισχυντία και ανορθολογισμός, έχουν τεθεί στην υπηρεσία ενός χυδαίου λαϊκισμού σε παροξυσμική κρίση, υπό την ανάμνηση του «απολεσθέντος παραδείσου» της εξουσίας και την προσδοκία ανάκτησής του. Και η ενέδρα στημένη προκαταβολικά, με το -τάχα- ιδεολογικό πρόσχημα της απλής αναλογικής.

Αυτά από αριστερά. Από τη συντηρητική πλευρά, η πίεση προς το ζωτικό χώρο του Κέντρου θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Ο δρόμος που άνοιξε το 2019, θα παραμένει ανοιχτός όσο υπάρχει ο κίνδυνος επιστροφής της πολιτικής τερατογένεσης του 2015.
Μέσα απ’ αυτές τις συμπληγάδες, η πορεία της Κεντροαριστεράς προς την ολική επαναφορά, δεν θα είναι εύκολη. Θα έχει και Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες και Αρχανθρώπους και ναρκοπέδια και στημένους εκβιασμούς και – ίσως – αντικειμενικώς δύσκολα διλήμματα.
Λαμβανομένων υπόψη και των εσωτερικών τάσεων, που ευλόγως απαιτούν εξισορρόπηση, θα χρειαστούν λεπτοί χειρισμοί, ευέλικτες κινήσεις για την αποφυγή των παγίδων και την αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας για την οριστική εξάλειψη της πολιτικής ανωμαλίας, που μας κληροδότησε η κρίση.

Παρά τις δυσκολίες, τα σημάδια είναι καλά και μπορούμε να αισιοδοξούμε. Αν ο στόχος μένει σταθερός και αταλάντευτος, τον δρόμο θα τον δείχνει κάθε φορά η πραγματικότητα. Και η διαδρομή μπορεί να είναι πολύ πιο σύντομη απ’ ό,τι φαίνεται σήμερα.

Αλήθεια, ποιες και πόσο ραγδαίες θα είναι οι εξελίξεις αν στις προσεχείς εκλογές η σημερινή Αξιωματική αντιπολίτευση χάσει με 7 ή 10 μονάδες λιγότερο από το ποσοστό που πήρε το 2019;