“ΑμεΑ: Μπορούμε περισσότερα!”, της Α. Αλεξοπούλου

Άρθρο της Αναστασίας-Αικατερίνης Αλεξοπούλου Βουλευτή Β1΄ Βορείου Τομέα Αθηνών, με την Ελληνική Λύση στο Χ-τύπο

Τα Χριστούγεννα -η γέννηση του Θεανθρώπου-, που σηματοδοτούν την ελπίδα και, αμέσως μετά, η Πρωτοχρονιά η οποία συμβολικά σημαίνει καινούρια αρχή, καινούριες ευκαιρίες για τον κάθε ένα μας.

Εν όψει της εορταστικής ατμόσφαιρας δεν ξεχνάμε τους συνανθρώπους μας με διαφόρων ειδών και βαθμών αναπηρίες. Δεν ξεχνάμε τα ΑμεΑ.

Οι συμπολίτες μας αυτοί, που αυτονόητα έχουν τα ίδια δικαιώματα και ευκαιρίες, ήταν δυστυχώς επί πολλά χρόνια ξεχασμένοι από κοινωνία και πολιτεία. Έτσι, τα διαχρονικά τους προβλήματα λίμναζαν. Μία ευάλωτη κοινωνική ομάδα δημιουργήθηκε, ενώ οι αρμόδιοι λησμόνησαν την ανθρωπιά και τον πολιτισμό τους…

Από την πρώτη στιγμή που ο λαός με τίμησε με την ψήφο του, θεώρησα υποχρέωσή μου να σταθώ δίπλα σ’ αυτές τις ψυχές. Όπως είπα και από του βήματος της Βουλής, «αν δεν έχουν φωνή αυτοί οι άνθρωποι εδώ μέσα, θα είμαι εγώ η φωνή τους»! Ένας διαρκής αγώνας ανάδειξης των προβλημάτων τους και προσπάθειας επίλυσής τους μόλις ξεκινούσε.

Δεν υπήρχε ως σχετικά πρόσφατα το πλέον βασικό: Δεν υπήρχε Εθνικό Μητρώο ΑμεΑ! Δεν γνώριζε, δηλαδή, το επίσημο κράτος πόσοι, ποιοι, πού κλπ. άνθρωποι με αναπηρίες υπάρχουν και, φυσικά, δεν είχαν ιδέα οι υπεύθυνοι ποιες ακριβώς ήταν οι ανάγκες τους και τι έπρεπε να κάνουν για να τις εξυπηρετήσουν. Πρώτο μας μέλημα, λοιπόν, ήταν η δημιουργία εξ αρχής ενός Εθνικού Μητρώου ΑμεΑ, με πρότασή μας στο κοινοβούλιο. Και οι αρμόδιοι άκουσαν, ήδη το Εθνικό Μητρώο ΑμεΑ είναι εδώ και λίγο καιρό γεγονός! Το πρώτο σημαντικό βήμα είχε γίνει.

Οι σύνθετες, πολύπλοκες και κουραστικές διαδικασίες για τα ΑμεΑ στις υπεύθυνες Επιτροπές αξιολόγησης ήταν ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα. Στις αρμόδιες Επιτροπές των ΚΕΠΑ δεν ήταν λίγες οι φορές που η ανθρώπινη αξιοπρέπει καταρρακωνόταν. Γυναίκες με μαστεκτομή υποχρεώνονταν να γδύνονται ενώπιον των Επιτροπών αυτών, ενώ άνθρωποι με εμφανείς παραλυσίες -κομμένα πόδια, χέρια κλπ.- έπρεπε να… αποδείξουν ότι από την προηγούμενη εμφάνισή τους στην ίδια Επιτροπή δεν είχε στο μεταξύ «φυτρώσει» το χαμένο μέλος! Πράγματα αδιανόητα, οπωσδήποτε, για τον σύγχρονό μας πολιτισμό, που όμως συνέβαιναν κατά κόρον στα ΚΕΠΑ.

Και σε αυτό το σημείο οι αρμόδιοι μας άκουσαν και, επιτέλους, έπραξαν το αυτονόητο: Απλοποιήθηκαν οι σχετικές διαδικασίες των ΚΕΠΑ και πλέον έλαβε τέλος η απίστευτη ταλαιπωρία, το συχνό μαρτύριο αυτών των συνανθρώπων μας! Το ελληνικό κράτος έδειξε, έστω και αργά, ανθρωπιά σε όσους την έχουν ανάγκη και, στην πραγματικότητα, έγινε ένα κράτος σαν όλα τα άλλα -τουλάχιστον σε αυτό το ζήτημα-, αφού η συμπεριφορά μιας πολιτείας απέναντι στις ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας φανερώνει και τον βαθμό πολιτισμού της.

Είναι όλα αυτά αρκετά όμως; Λύθηκαν πια όλα τα προβλήματα που απασχολούν τους ανθρώπους με αναπηρίες στη χώρα μας; Όχι ασφαλώς. Έχουν να γίνουν αρκετά ακόμα! Διότι ναι μεν λύσαμε κάποια βασικά και ευκόλως εννοούμενα πράγματα -που έπρεπε να έχουν γίνει πράξη εδώ και δεκαετίες-, αλλά τα ζητήματα που τυραννούν τα ΑμεΑ σε καθημερινό και όχι μόνο επίπεδο εξακολουθούν να είναι πάντα εδώ και να μας θυμίζουν το χρέος μας: Ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα!

Στην παιδεία, στην δημόσια υγεία, στην εργασία, κυριολεκτικά σε κάθε τομέα της ζωής, πολλές φορές οι συμπολίτες μας με αναπηρίες νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Γιατί το επιτρέπουμε ακόμα αυτό; Ως πότε θα ανεχόμαστε καταστάσεις, όπως π.χ. την έλλειψη προσβασιμότητας του κάθε ανθρώπου παντού; Είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα και τώρα μνημειακοί, αρχαιολογικοί και άλλοι σπουδαίοι χώροι, στους οποίους δεν υπάρχει η απαραίτητη πρόσβαση για ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες; Ή μήπως μας τιμά το γεγονός, ότι άνθρωποι με προβλήματα όρασης ή κώφωσης δεν εξυπηρετούνται σε κάθε υπηρεσία, εξαιτίας της έλλειψης στοιχειώδους σχετικής τεχνολογίας που να τους διευκολύνει στις όποιες συναλλαγές τους με το Δημόσιο;

Αυτά είναι πράγματα και καταστάσεις, που σίγουρα δεν μας τιμούν, και θα έπρεπε να αλλάξουν… χθες! Το λέω αυτό, επειδή πολλές φορές στη ζωή και στην πολιτική δεν αρκούν μόνο οι προθέσεις. Όπως και η νομοθεσία, ακόμα και αν κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, καταντάει «νεκρό γράμμα του νόμου», εάν δεν εφαρμοστεί σωστά και αποτελεσματικά.

Θα το επαναλάβω: Μπορούμε, λοιπόν, περισσότερα! Έγιναν μεν πράξη τα θεμελιώδη, αυτά που έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, αλλά οφείλουμε να συνεχίσουμε τον ωραίο αυτό αγώνα. Έχουν ακόμα πολλά να γίνουν κι εμείς έχουμε πολλά να κάνουμε. Ένα είναι το βέβαιο: Ότι θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι θέμα ανθρωπισμού και πολιτισμού όλων μας.