Η Δώρα Θωμοπούλου στο Χ-τύπο: “Τα όνειρα και τα σχέδια δεν σταματούν ποτέ”

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει το “Κουτί της Πανδώρας” αν το τοποθετούσαμε στη σύγχρονη εποχή;

Η Δώρα Θωμοπούλου και η Βίκυ Θαλασσινού δίνουν την απάντηση μέσα από μια απολαυστική παράσταση στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα, όπου κάθε θεατής “βλέπει τον καθρέφτη της δικής του ανάγκης για μια θέση σ΄ έναν καλύτερο κόσμο”.

Χρόνια γνώριμη στα θεατρικά δρώμενα, και με αξιοσημείωτες δουλειές σε συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, η Δώρα Θωμοπούλου μας δίνει μια γεύση από όσα διαδραματίζονται επί σκηνής με έμφαση στα σύγχρονα ζητήματα που θίγονται. Ακόμη, μιλά για την ανάγκη της εκπαίδευσης όσον αφορά το επάγγελμα του ηθοποιού, τις αγαπημένες της συνεργασίες και τα όνειρά της σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Αρχικά να πούμε ότι φέτος σας απολαμβάνουμε στην παράσταση “Το Κουτί”…

Ναι έχουμε ξεκινήσει από 13 Φεβρουαρίου και θα είμαστε μέχρι 3 Απριλίου στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα. Η παράσταση λέγεται “Το Κουτί” με αφορμή το μύθο του Ησίοδου “Το Κουτί της Πανδώρας”. Η παράσταση είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 2021 στο πρόγραμμα “Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός” σε αρχαιολογικό χώρο, και τώρα αυτό αποτελεί το δεύτερο σχεδίασμα.

Γενικά ποια είναι η αποδοχή από το κοινό μέχρι στιγμής;

Επειδή η παράσταση, με κάθε εικόνα θίγει και ένα διαφορετικό θέμα, μια διαφορετική συμφορά με βάση το κουτί και πρόκειται για σύγχρονα ζητήματα, η ανταπόκριση είναι πολύ θετική, ειδικά από το νεανικό κοινό, και μέχρι στιγμής η ανταπόκριση είναι πολύ καλή.

Σε ποιους άξονες κινείται δηλαδή;

Εμείς στην παράσταση κινούμαστε στα όρια του παραλόγου, υπάρχει ένα τρανζίστορ και δύο γυναίκες που βρίσκονται σε μια χωματερή στο πουθενά. Και αυτό το τρανζίστορ είναι το σύγχρονο κουτί της Πανδώρας. Κάθε φορά που το ανοίγουν αυτές οι γυναίκες ή ανοίγει από μόνο του, ξεπετιέται και μία συμφορά σαν είδηση. Θίγουμε το θέμα της πανδημίας, της ισπανικής γρίπης, το θέμα του Φλόιντ που απασχόλησε πριν λίγα χρόνια την Αμερική, του Γιακουμάκη, της καταστροφής της Σμύρνης, δηλαδή διάφορα σπαράγματα της ελληνικής ή παγκόσμιας ιστορίας, και ζητήματα σύγχρονα της επικαιρότητας.

Μιας και πριν λίγες ημέρες τιμήθηκε η μέρα της γυναίκας, στην παράσταση δεδομένου ότι πρωταγωνιστείτε μόνο δύο γυναίκες, αγγίζετε το ζήτημα της γυναικείας αλληλεγγύης;

Αυτές οι γυναίκες είναι δύο κλοσάρ που έχουν μια σχέση αγάπης – μίσους. Ζουν μαζί σε αυτό το χώρο που είναι “μη χώρος” και έχουν τα όνειρά τους. Θα’ θελαν να φύγουν από εκεί αλλά δεν έχουν ουσιαστικά πού να πάνε και πορεύονται μαζί στη ζωή με όχημα τα όνειρά τους και έχουν μεγάλη δύναμη για να μπορέσουν να επιβιώσουν, όπως όλες οι γυναίκες. Οπότε είναι ένα μήνυμα για τη γυναίκα και τη γυναικεία φύση, αλλά μιλάμε γενικώς για τον άνθρωπο.

Πώς είναι η συνεργασία σας με την κα Θαλασσινού;

Με την Βίκυ Θαλασσινού, που είναι και συγγραφέας του έργου, είμαστε χρόνια συνεργάτες και φίλοι, έχουμε μαζί την ομάδα θεάτρου “La strada” και κάνουμε παραστάσεις για ενηλίκους και για παιδιά. Αυτή τη στιγμή τρέχουμε και άλλες παραστάσεις που παίζονται σε σχολεία, πολιτιστικούς χώρους, δήμους, φεστιβάλ. Συνεργαζόμαστε χρόνια, είμαστε ο πυρήνας της ομάδας. Ασχολούμαστε με το αφηγηματικό κυρίως θέατρο, η Βίκυ γράφει, διασκευάζει παραμύθια ή λογοτεχνία οπότε κινούμαστε πολύ στον άξονα αυτόν της λογοτεχνίας και του παραμυθιού και για παιδιά και για ενήλικες.

Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε το δρόμο της υποκριτικής και της τέχνης γενικότερα;

Εγώ από πολύ μικρή ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο. Από παιδί το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό και τώρα είμαι σχεδόν περισσότερα από 15 χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέατρο και με την εκπαίδευση. Δουλεύω ως ηθοποιός και θεατρολόγος σε σχολεία και είμαι στο θέατρο οπότε μας δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθούμε είτε με κάποια δική μας παραγωγή είτε σε δουλειές φίλων, γνωστών από ακροάσεις κ.λπ.

Θεωρείτε τις σπουδές απαραίτητη προϋπόθεση για αυτή τη δουλειά;

Όλες οι δουλειές θέλουν την κατάλληλη κατάρτιση και πέρα από τις άπειρες ώρες που περνάει κάποιος σε μια δραματική σχολή, χρειάζονται πάρα πολλές ώρες διαβάσματος, μελέτης, ψαξίματος προσωπικής ενασχόλησης δηλαδή. Δεν σταματάει ποτέ το ψάξιμο ενός καλλιτέχνη.

Νιώθετε ότι κινείστε πιο πολύ προς την κωμωδία ή το δράμα;

Όχι, δεν έχω κάποια προτίμηση. Αγαπώ τα καλά έργα. Παλιότερα μικρότερη είχα μια προτίμηση σε δραματικούς ρόλους, αγαπώ πολύ τον Τένεσι Γουίλιαμς, τον Τσέχωφ, τον Λόρκα, αλλά πλέον νομίζω ότι κινούμαι στο μεταίχμιο, σε ρόλους δηλαδή που έχουν κάτι κωμικοτραγικό. Αλλά το βασικό είναι να βρεθεί ένα δυνατό έργο που να έχει κάτι να πει σήμερα, και μια καλή συνεργασία.

Ξεχωρίζετε κάποια από τις μέχρι στιγμής συνεργασίες σας;

Εκτός από τη Βίκυ τη Θαλασσινού που συνεργαζόμαστε χρόνια, ένας βασικός μου συνεργάτης είναι ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος που έχουμε κάνει πολλές δουλειές μαζί. Τον περασμένο Νοέμβρη-Δεκέμβρη ήμασταν στο θέατρο Αργώ και κάναμε ένα έργο με αφορμή το διδακτορικό του που λεγόταν “Passport”, με τους ήρωες στην αρχαία τραγωδία. Επίσης ξεχωρίζω πολλές δουλειές, όπως στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος που είχαμε μια πολύ ωραία δουλειά με την Άσπα την Καλλιάνη ένα έργο της Πάολα Βόγκελ με τίτλο “Παράνομη οδήγηση”, με τον Σταύρο Ζαλμά, τη Νεφέλη Κουρή και άλλα παιδιά από το Κρατικό.

Κλείνοντας, πού ονειρεύεστε να φτάσετε; Κάνετε άλλα σχέδια;

Τα όνειρα και τα σχέδια δεν σταματάνε ποτέ. Ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να μπορούμε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε γιατί οι συνθήκες πάντα δεν το επιτρέπουν. Μπορεί το καλοκαίρι να βρεθούμε σε περιοδεία σε Δήμους και Φεστιβάλ με τις παραστάσεις μας για παιδιά. Έχουμε δύο έργα το “Πιο γλυκό ψωμί”, ένα λαϊκό παραμύθι, και τη “Μαύρη πεταλούδα” διασκευή της Β. Θαλασσινού από το παραμύθι της Έρης Ρίτσου. Επίσης έχουμε αιτηθεί συμμετοχή στο πρόγραμμα “Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός” και περιμένουμε απάντηση. Αυτά για το καλοκαίρι, από του χρόνου θα δείξει.