Η Άριελ Κωνσταντινίδη στο Χ-τύπο: “Είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω στη ζωή μου και για όσα θα έρθουν”

Από την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, μέχρι τις απολαυστικές ερμηνείες στη μικρή οθόνη και τις αμέτρητες μεταγλωττίσεις, το ελληνικό κοινό έχει δει την Άριελ Κωνσταντινίδη να “ανθίζει” και να αποτελεί μια από τις πιο ταλαντούχες Ελληνίδες ηθοποιούς.

Αν και το τελευταίο διάστημα απουσιάζει από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, το αποτύπωμά της είναι ισχυρό και η ίδια μάλιστα δεν κρύβει πως της έχει λείψει η επαφή τόσο με το θέατρο, όσο και με την τηλεόραση. Σε μια απολαυστική συνέντευξη μεταξύ άλλων μας μιλά ακόμη για το ξεκίνημά της, τη στιγμή – σταθμό στην καριέρα της, αλλά και τη “μαγεία” της μεταγλώττισης που δεν σκοπεύει να αποχωριστεί.

Αρχικά με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της επικαιρότητας όσον αφορά τις κινητοποιήσεις που γίνονται για το Προεδρικό Διάταγμα και την εξίσωση των πτυχίων με απολυτήριο Λυκείου. Έχετε να κάνετε κάποιο σχόλιο πάνω σε αυτό και γενικά πιστεύετε ότι από πριν υπήρχε κάποιου είδους “υποτίμηση” ως προς το επάγγελμα του ηθοποιού;

Οι τέχνες και ο καλλιτέχνης δεν μπορεί τίποτα και κανένας να τους υποτιμήσει. Αυτός που υποτιμάται 100% είναι η κυβέρνηση που προβαίνει σε τέτοιες πράξεις. Είναι ένα πρόβλημα πάρα πολλών χρόνων. Θεωρώ ότι τώρα πραγματικά έφτασε “ο κόμπος στο χτένι” και θα γίνουν κάποιες ανακατατάξεις που θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, αλλά ακριβώς επειδή είμαστε καλλιτέχνες, οι ανοχές μας μας έφεραν σε αυτό το σημείο που είμαστε τώρα.

Εσείς ξεκινήσατε σε πολύ μικρή ηλικία την πορεία σας. Θεωρείτε ότι ήταν σωστή επιλογή να μπείτε από τόσο μικρή στο χώρο του θεάματος;

Το να μπω στο χώρο του θεάματος γενικότερα δεν ήταν και ακριβώς επιλογή, και το αναφέρω και ως προς τους γονείς μου αυτό. Δεν είναι ότι με παρότρυναν, απλώς ήρθαν τέτοιες συγκυρίες που σε συνδυασμό με το δικό μου πείσμα ήταν λίγο δύσκολο να μου πουν “όχι δεν σου επιτρέπω” ή “δεν σε αφήνω”. Έπειτα οι καιροί τότε δεν ήταν ίδιοι με τώρα. Υπήρχαν δύο κανάλια μόνο, δεν υπήρχε αυτή η έκταση στη δημοσιότητα. Δηλαδή εμένα με αναγνώριζε ο κόσμος μέσα από τις διαφημίσεις κυρίως, και όχι μέσα από το θέατρο ή κάποια άλλη εκδήλωση. Γενικά θεωρώ ότι ήταν εντελώς φυσικό για μένα να γίνει αυτό, όμως έτσι όπως είναι η κατάσταση τώρα και τα media, όχι θεωρώ ότι δεν είναι σωστό για ένα παιδί να είναι σε ένα χώρο που βρίσκονται μεγάλοι άνθρωποι και επαγγελματίες. Όμως φυσικά ένα παιδί θα μπορούσε να είναι όπως εγώ ήμουν στο ωδείο, που έπαιζα πιάνο και τραγουδούσα, δηλαδή σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και παιδικές παραστάσεις, αλλά όχι επαγγελματικά.

Ποια στιγμή από την πορεία σας θα ξεχωρίζατε;

Αν έπρεπε να πω έναν σταθμό, αυτός θα ήταν το “Άννι”, το 1981. Η ακρόαση, η επιλογή και το να παίξω στο θέατρο “Αλίκη” με ό,τι συνεπάγεται αυτό: εγώ, πρωταγωνίστρια στο θέατρο της Βουγιουκλάκη με μια παράσταση καταπληκτική.

Φυσικά γνωρίζουμε ότι είχατε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μιας και αυτές τις ημέρες τιμάται και η Ημέρα της Γυναίκας, πώς θα λέγατε ότι έχει εμπνεύσει εσάς αλλά και τις γυναίκες εν γένει;

Η Αλίκη συμβόλιζε και συμβολίζει τα νιάτα. Ένα κορίτσι απλό, το οποίο με τη χαρά του για ζωή, το μπρίο, το πείσμα μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Αυτή ήταν και εν γένει η “περσόνα” της Αλίκης, δηλαδή μέσα από κάποιους ρόλους που σχεδόν τυποποιήθηκε, εις βάρος του υποκριτικού ταλέντου της, έγινε ένα γυναικείο σύμβολο. Εγώ θα κρατήσω τη χαρά και την αισιοδοξία για ζωή.

Είναι γεγονός ότι έχουμε καιρό να σας απολαύσουμε σε κάποια δουλειά. Αναπολείτε πιο πολύ τις στιγμές στο σανίδι ή στα τηλεοπτικά πλατό;

Δεν τα ξεχωρίζω. Τα έχω επιθυμήσει πάρα πολύ και τα δύο. Είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες. Θα έλεγα φυσικά ότι στο θέατρο είναι τόσο άμεση η επικοινωνία με τον κόσμο, και είναι στιγμές που μου λείπει πάρα πολύ. Έχω επιθυμήσει λοιπόν την επόμενη ευκαιρία και συνθήκη που θα βρεθώ στο θέατρο. Είναι εντελώς άλλη η διαδικασία της τηλεόρασης, ίσως είναι και πιο διασκεδαστική γιατί είσαι σε μια μεγάλη ομάδα, καθημερινά με σκηνές που γίνονται και ανακατεμένες και άρα δεν έχει αυτή την – καλή μεν – ρουτίνα του θεάτρου. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια ότι τα έχω επιθυμήσει πολύ και τα δύο.

Μεγάλο κομμάτι τις καριέρας σας αποτελούν και οι μεταγλωττίσεις. Τι σας προσέφερε προσωπικά η ενασχόληση με αυτό το κομμάτι της δουλειάς που έχει να κάνει και σε μεγάλο βαθμό με τα παιδιά;

Η μεταγλώττιση ξεκίνησε τελείως τυχαία για μένα με την “Μικρή Γοργόνα”, ένα αμερικάνικο σίριαλ στο Mega. Ένιωθα ότι συντελώ σε ένα “θαύμα”, ότι δίνω σε ένα κινούμενο σχέδιο ζωή. Μου είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό και μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο κόσμος της μεταγλώττισης. Θέλει αντανακλαστικά, θέλει γρηγοράδα, μεγάλη αντίληψη, ένιωθα εκείνη την ώρα όλα μου τα κύτταρα να είναι σε δράση. Είναι κάτι που θα είναι σε συνεργασία μαζί μου για πάρα πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι κάτι που θα το αποχωριστώ, αν και δεν βγάζεις λεφτά από τις μεταγλωττίσεις. Άλλο μελανό σημείο κι αυτό. Αλλά εγώ το κάνω καθαρά γιατί μου γεμίζει την καρδιά και την ψυχή.

Φωτογραφία: Ναταλία Μαραγκού

Τα δικά σας παιδιά προσπαθείτε να τα φέρετε περισσότερο σε επαφή με τις τέχνες και αν ναι, με τι τρόπο;

Μέσα από τη μουσική με διάφορα όργανα, το χορό και γενικά να έχουν επαφή με τη μουσική, δεν κάνω κάτι άλλο. Θα τον βρουν το δρόμο τους, αλλά φυσικά μεγαλώνουν σε ένα σπίτι που είναι σε επαφή με τις τέχνες, με πράγματα που είναι ούτως ή άλλως στη δική μου καθημερινότητα. Όπως είπα έχω διάφορα όργανα που μπορούν να παίξουν με όποιο τρόπο θέλουν, χορεύουμε, ζωγραφίζουμε, τραγουδάμε, παίζουμε με τις πλαστελίνες. Μάλιστα ο ένας μου ο γιος κάνει πολλές κατασκευές, αλλά γενικά όλοι είμαστε σε επαφή με τις τέχνες.

Κάνετε όνειρα; Θα θέλατε να μοιραστείτε κάποιο από αυτά μαζί μας;

Πάρα πολλά όνειρα, πάρα πολλές επιθυμίες. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που τα περισσότερα από αυτά που θέλω και σκέφτομαι πραγματοποιούνται και έρχονται στην αγκαλιά μου. Αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ, νομίζω κάποια πράγματα είναι τόσο προσωπικά και αμέτρητα που δεν μπορείς να τα μοιραστείς. Είμαι πολύ ευγνώμων για ό,τι έχω στη ζωή μου και για αυτά που θα έρθουν.