Σε αχαρτογράφητα ύδατα: 5 μοιραία λάθη εξηγούν το εκλογικό βατερλό του Τσίπρα

Σε αχαρτογράφητα ύδατα εισήλθε πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα πλέον συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι δρομολογούνται ραγδαίες και απρόβλεπτες εξελίξεις για την πολιτική του υπόσταση, όπως ήταν άλλωστε και η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα.

Το νέο βατερλό ασφαλώς και χρεώνεται προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα, καθώς τα λάθη που έκανε δεν αφορούν στην εκλογική μάχη της προηγούμενης Κυριακής, αλλά έχουν ως αφετηρία τους το 2019.

Σε εκείνη την εκλογική αναμέτρηση ναι μεν ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ποσοστό του 31,6% που έλαβε ανήκε προσωπικά στον κ. Τσίπρα, που προσπαθούσε μόνος του, με όλους απέναντί του. Τότε ο κ. Τσίπρας είχε μια μοναδική ευκαιρία, να αλλάξει τα πάντα, να προχωρήσει σε βαθιές τομές και να δημιουργήσει ένα κόμμα από το μηδέν, που θα είχε σαφές ιδεολογικό στίγμα και προσανατολισμό.

Ο κ. Τσίπρας όμως παρά το γεγονός ότι ξέρει από εσωκομματικές ρήξεις, κάτι που έχει αποδείξει και με τον Αλέκο Αλβάνο και με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, απέφυγε την οποιαδήποτε αλλαγή. Προτίμησε ένα παιχνίδι ισορροπιών με την “Ομπρέλα” του Τσακαλώτου, το οποίο τον οδήγησε στο να χάσει τον έλεγχο, κάτι που γινόταν σαφές από την αδυναμία άσκησης αντιπολίτευσης με περιεχόμενο.

Το νέο εκλογικό βατερλό ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο, αλλά αποτελεί και ένα μάθημα για τα μοιραία λάθη που έγιναν, τα οποία ίσως και να σηματοδοτούν το τέλος εποχής του ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη που βρίσκονται κοντά στον κ. Τσίπρα αναγνωρίζουν ότι έγιναν τουλάχιστον πέντε μοιραία λάθη που δύσκολα μπορούν να διορθωθούν.

Ειδικότερα:

1. Χωρίς εναλλακτικό αφήγημα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ “πόνταρε” στην οργή του κόσμου για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά οι διαθέσεις της κοινωνίας ήταν διαφορετικές. Ουδείς αμφισβητεί το μεγάλο θέμα με τις υποκλοπές που έχει σχέση με την ποιότητα της Δημοκρατίας, ή την τραγωδία στα Τέμπη. Όμως η κοινωνία επιθυμούσε μετά από μνημόνια, κορονοϊό και ενεργειακή κρίση σταθερότητα και προοπτική, την οποία δεν μπορούσε να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν είχε εναλλακτικό αφήγημα. Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι όλα τα προεκλογικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 21ης Μαΐου έβγαζαν μια “μαυρίλα” και ήταν αποκλειστικά εστιασμένα στις παθογένειες της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Δεν υπήρχε όμως πουθενά η εναλλακτική πρόταση για το αύριο της χώρας και καμία πειστική απάντηση για το εάν τα πράγματα θα είναι καλύτερα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης. Η προσπάθεια που έγινε στις δεύτερες εκλογές να φύγει το “μαύρο” και να μπει χρώμα, ήταν κάπως αξιοπρεπής, αλλά δεν ήταν δυνατόν να διορθώσει τα κακώς κείμενα.

2. Πολυφωνία και κακοφωνία:

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει ένα κόμμα στελεχών που προέρχεται από την Αριστερά και στην ουσία δεν θέλησε να μετεξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό. Παρά το ότι κυβέρνησε τη χώρα στη δύσκολη περίοδο των μνημονίων, δεν θέλησε να ξεφύγει από τις ιδεοληψίες του. Η πολυφωνία και η κακοφωνία σε ένα μικρό κόμμα του 3% γίνεται ανεκτή γιατί μόνον έτσι μπορεί να μπει στη Βουλή, αλλά δεν είναι αποδεκτή όταν πρόκειται για πολιτικό σχηματισμό που διεκδικεί την εξουσία. Οι προσωπικές απόψεις Κατρούγκαλου για τους ελεύθερους επαγγελματίες και του Τσακαλώτου για τα τοπικά νομίσματα είναι ενδεικτικές της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και να αναπτύξει αφήγημα που θα είναι πιστευτό από τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας. “Ότι έχτιζε με πολύ κόπο ο Τσίπρας καταστρεφόταν από μια άστοχη δήλωση κάποιου στελέχους”, έλεγε στον “Χτύπο” στέλεχος της Κουμουνδούρου, που θεωρούσε αναμενόμενη την πτώση των ποσοστών στις εκλογές της προηγούμενη Κυριακής.

3. Ιδεολογικό στίγμα:

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην οργή της κοινωνίας, αλλά η στήριξη που έλαβε ήταν από έναν κόσμο που είχε κεντροαριστερό προσανατολισμό. Το παράδοξο είναι ότι ο κομματικός και πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ είχε αριστερό προσανατολισμό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ταύτιση με τον λεγόμενο κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι στα τέσσερα χρόνια που ήταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να γίνει ένα με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ ή να μετατοπιστεί σε πιο κεντροαριστερές θέσεις, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη διπλή εκλογική πανωλεθρία.

4. Κυβερνητικές συνεργασίες:

Ο κ. Τσίπρας αυτοπαγιδεύτηκε με την θεώρηση περί προοδευτικής διακυβέρνησης, την οποία όμως αρνούνταν επίμονα και το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Το αποτέλεσμα ήταν να δέχεται συνεχώς επιθέσεις και να παρουσιάζει ένα θολό μήνυμα ακόμη και για κυβέρνηση ανοχής, τη στιγμή που ο κόσμος ήθελε σταθερότητα. Στην ουσία δηλαδή, ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε να αφουγκραστεί τα μηνύματα των καιρών, με αποτέλεσμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να “παίζει” χωρίς αντίπαλο.

5. Κομματικές οργανώσεις:

Η αλήθεια είναι ότι οι κομματικές οργανώσεις, δεν ήθελαν και δεν επιθυμούσαν να γίνει πράξη αυτό που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε πει από την πρώτη στιγμή, δηλαδή το άνοιγμα σε κεντροαριστερά ακροατήρια. Όσοι ξέρουν την ανθρωπογεωγραφία των τοπικών οργανώσεων, λένε με νόημα ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ πολεμούσε να μπει στη Βουλή. Ακόμη και αυτοί που το προσπάθησαν βρήκαν τις “πόρτες” κλειστές, όταν αυτοτοποθετήθηκαν στο χώρο της Κεντροαριστεράς.