Πέτρος Ξεκούκης: “Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει”

Ο Χτύπος μίλησε με τον Πέτρο Ξεκούκη, έναν άνθρωπο γεμάτο ζωντάνια, που όταν εκφράζεται για τις μεγάλες του αγάπες (το θέατρο και τον κινηματογράφο), διακρίνει κανείς ότι τα λόγια του χρωματίζονται με χειμαρρώδη χαρά.

Έχοντας συμμετάσχει στην πολυετή καριέρα του σε πλήθος θεατρικών παραστάσεων, σε τηλεοπτικές σειρές αλλά και ενσαρκώνοντας ρόλους στη μεγάλη οθόνη, ο Πέτρος Ξεκούκης είναι συνειδητοποιημένος για τις επιθυμίες και τα όριά του στον επαγγελματικό τομέα. Εκτός αυτού, όμως, έχει φιλοσοφήσει και την πορεία του στη ζωή, αντλώντας δύναμη από την πίστη του στον Θεό και μη φοβούμενος τον θάνατο.

Σε μια απολαυστική συνέντευξη, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρεται συν τοις άλλοις, στους ρόλους που αποτελούν πρόκληση για εκείνον, στη συνεργασία του με μεγάλα ονόματα, αλλά και στη συνέπεια και ταυτόχρονα αισιοδοξία που χρειάζεται κανείς για να πορευτεί στον χώρο της υποκριτικής.

Ποιο ήταν το έναυσμα για να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής τέχνης;

Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσα στους χώρους της Εκκλησίας, με μια οικογένεια πολύ ευσεβή. Είχα πατέρα που με δίδαξε περί Ορθοδοξίας και μητέρα που πάντα πάνω απ’ όλα έβαζε την αγάπη της για τον πλησίον. Φοβούμενοι, λοιπόν, ότι δεν θα μου ταιριάζει αυτός ο χώρος, προσπαθούσαν να με αποτρέψουν να ακολουθήσω την υποκριτική. Παρόλα αυτά, έβλεπα όλους τους σπουδαίους πρωταγωνιστές (που μετέπειτα βέβαια είχα την ευλογία να παίξω μαζί τους), όπως τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Νίκο Σταυρίδη και τη Ρένα Βλαχοπούλου και ήθελα να γίνω σαν κι εκείνους. Δεν φανταζόμουν τότε που τους παρακολουθούσα στη μεγάλη οθόνη ότι κάποια στιγμή θα αξιωθώ να βρίσκομαι στο πλευρό τους. Το έναυσμά μου ήταν επομένως αυτή η αγάπη προς την έβδομη τέχνη, τον κινηματογράφο.

Σας γεμίζει περισσότερο η τηλεόραση, ο κινηματογράφος ή το θέατρο;

Το θέατρο, διότι έχεις αυτή τη διαπροσωπική σχέση με το κοινό. Προσωπικά, επειδή εκπαιδεύτηκα δίπλα σε αυτούς τους μεγάλους κωμικούς, όπως τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Βασίλη Τσιβιλίκα και τον Κώστα Βουτσά, εμπλουτίστηκε μέσα μου αυτή η αγάπη για το θέατρο. Δηλαδή δεν με νοιάζει αν κάνω τηλεόραση ή όχι, ούτε την κυνηγάω, ίσα – ίσα θα έλεγα ότι «έρχεται» μόνη της. Δεν με απασχολεί όμως γιατί ποτέ δεν την διεκδίκησα τόσο όσο το θέατρο ή τον κινηματογράφο.

Αναφέρετε πως αγαπάτε και τον κινηματογράφο. Τι είναι αυτό που σας τραβάει περισσότερο στην έβδομη τέχνη;

Βλέποντας τον εαυτό μου στη μεγάλη οθόνη, βλέπω τα λάθη μου και αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου ως ηθοποιός. Στην τηλεόραση δεν το ευχαριστιέμαι κάτι τέτοιο. Ωστόσο έχω συμμετάσχει σε 29 τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ των οποίων οι περισσότερες με τον Μανούσο Μανουσάκη, τον φίλο μου και συνεργάτη. Επιμένω, παρόλα αυτά, πως η μαγεία κατ’ εμέ βρίσκεται στο θέατρο, και ας μη σου δίνει τα χρήματα που σου δίνουν η τηλεόραση και ο κινηματογράφος. Έχω μάθει να ζω και με λίγα. «Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει», που λέει και ο ποιητής. Δεν έχω τόσο άγχος για το αύριο, προτιμώ να ζω το σήμερα.

Θέλω να ζω με τις επιταγές της ωμής πραγματικότητας. Να σου πω κάτι να σε τρελάνω; Έχω φτιάξει τον τάφο μου από τα 22 μου. «Όλοι οι ηθοποιοί είστε τρελοί», μου έλεγε ένας φίλος μου τότε (γέλια). Το σίγουρο είναι ότι τώρα πια δεν με φοβίζει ο θάνατος.

Ποιο το πιο σημαντικό κριτήριο που θέτετε για την επιλογή ενός ρόλου που σας προτείνουν;

Αρχικά κοιτάζω το σενάριο και την ποιότητα του κειμένου, γιατί με ενδιαφέρει να δω τι πραγματεύεται το κάθε έργο και τι μηνύματα περνάει. Το ίδιο ακριβώς με νοιάζει μεμονωμένα και στον ρόλο. Δεν σου κρύβω ότι μου είχαν κάνει πρόταση για το «Μαύρο Ρόδο», αλλά δεν πήγα γιατί δεν μου άρεσε ο ρόλος. Αντίθετα, όταν μου πρότειναν να παίξω στον “Άγιο Παΐσιο”, το έκανα με μεγάλη μου χαρά, δηλαδή θα το έκανα και τζάμπα, τόσο πολύ ήθελα. Στον Μανούσο Μανουσάκη ας πούμε, που προανέφερα, έχω πλήρη εμπιστοσύνη, γιατί ξέρω ότι οι ρόλοι που μου αναθέτει μου ταιριάζουν.

Πώς ήταν η εμπειρία σας με τον «Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας»;

Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Δεν είχα ξαναπαίξει ποτέ σε παράσταση που προορίζεται για παιδιά, γιατί πάντα πίστευα ότι δεν έχω την υπομονή. Λόγω του ρόλου που υποδυόμουν ωστόσο, του παππού του Τσάρλι, τα παιδιά μαγεύτηκαν. Δεν φαντάζεσαι τη χαρά μου όταν με αγκάλιαζαν και με φώναζαν «παππού». Θεωρώ ότι ήταν η ωραιότερη σεζόν που έχω κάνει στην καριέρα μου.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το συστατικό της επιτυχίας σας;

Πιστεύω πως ευθύνεται για αυτό η συνέπειά μου. Δεν θα πω εγώ για ταλέντο, αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει ο κόσμος. Δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε όποιον ρόλο μου ζητηθεί να παίξω και προσπαθώ να είμαι συνεπής σε όλα τα επαγγελματικά μου ζητήματα. Θα ήταν βλακώδες να μιλήσω εγώ ο ίδιος για το αν είμαι καλός ή όχι. Αφήνω το ερώτημα αυτό αναπάντητο, στην κρίση του κοινού. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που με συγκινεί είναι η αγάπη του κόσμου. Από εκεί αντλώ τη δύναμή μου για να παίζω θέατρο. Αν με ρωτούσες εάν θα ήθελα να αφήσω το θέατρο, θα απαντούσα όχι, ποτέ. Βέβαια αν προκύψει ένα εγγονάκι και με τρελάνει, μπορεί να αλλάξω γνώμη.

Φωτογραφία από την παράσταση “Έγκλημα στον κήπο;”

Προτιμάτε να παίζετε ρόλους κόντρα σε εσάς ή πιο συμβατούς με τον χαρακτήρα σας;

Με γοητεύει να παίζω κόντρα ρόλους. Για να καταλάβεις, προσωπικά μου αρέσει πολύ η κωμωδία, ειδικά στο θέατρο, και ο Μανούσος (Μανουσάκης) μου δίνει πάντα δραματικούς ρόλους. Είχα υποδυθεί για δύο χρόνια με μεγάλη επιτυχία τη ζωή του Ρώμου Φιλύρα, δηλαδή τη ζωή ενός ανθρώπου που νοσηλευόταν στο Δρομοκαΐτειο. Ήταν μια καταπληκτική παράσταση. Σίγουρα θέλουμε και τις ευκολίες μας εμείς οι ηθοποιοί, αλλά θεωρώ ότι ακόμα δεν βρίσκομαι σε ηλικία όπου η δουλειά με κουράζει.

Μιλήστε μας για τα καλλιτεχνικά σας σχέδια από το καλοκαίρι και έπειτα. Πού θα σας δούμε;

Αυτή τη στιγμή παίζω στο «Έγκλημα στον κήπο;», μια αστυνομική κωμωδία. Όπως βλέπεις ο τίτλος έχει ερωτηματικό, γιατί στο έργο γεννιούνται ένα σωρό ερωτήματα, όπως αν διαπράχθηκε ή δεν διαπράχθηκε έγκλημα, αν έγινε στον κήπο ή όχι, ποιος είναι ο δολοφόνος κ.ά. Είναι φοβερή η πλοκή, δημιουργεί προβληματισμό και προκαλεί πολύ γέλιο. Πάντοτε τα καλοκαίρια επιδιώκω να κάνω κωμωδίες. Θέλω να γελάει ο κόσμος, αυτό μου προκαλεί μεγάλη χαρά. Ξέρεις, για να πάρεις κάτι, πρέπει να δώσεις. Μη ζητάς, ας πούμε, να είσαι ευτυχισμένος αν ο ίδιος δεν προσφέρεις χαρά στον συνάνθρωπό σου.

Τον χειμώνα θα με δείτε στο Mega, στη σειρά “Άγιος Παΐσιος”, και παράλληλα στην ΕΡΤ 1 με το «Δίχτυ» του Μανουσάκη.

Τι μήνυμα θα δίνατε σε αυτούς που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στην υποκριτική;

Να έχουν φοβερή υπομονή και πάνω απ’ όλα να τρέφουν αγάπη γι’ αυτόν τον χώρο. Πρέπει ό,τι κι αν του τύχει να το υπομείνουν και να περιμένουν, γιατί δυστυχώς έχει υπερ-πλεονάσει ο χώρος ο δικός μας από ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν πρέπει να το κυνηγάς. Και να μη σου έρθει ένα έργο, θα προκύψει κάποιο άλλο. Θα τους έλεγα να μην απελπίζονται, λοιπόν και να μην τα παρατάνε. Να είναι σωστοί επαγγελματίες πάνω απ’ όλα.