Ελίνα Γιαννάκη: “Η αποτυχία σού μαθαίνει ποιος είσαι και ποιος μπορείς εν δυνάμει να γίνεις”

Η Ελίνα Γιαννάκη είναι μέρος μιας πολύχρωμης θεατρικής ομάδας, που περιοδεύει ανά την Ελλάδα παρουσιάζοντας το “Μαγικό κλειδί”, σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη και Χριστίνας Κουλουμπή. Συγκεκριμένα, η Ελίνα υποδύεται τη Λυγερή, μια βασιλοπούλα της οποίας η ζωή αλλάζει ριζικά κατά τη διάρκεια του έργου και καλείται να εφεύρει τον εαυτό της από την αρχή. Τις αλλαγές αυτές μοιράζεται η ηθοποιός στον Χτύπο, ενώ ανάμεσα σε άλλα μας μιλάει για την υπομονή με την οποία πρέπει να είναι οπλισμένος ένας ηθοποιός, για την εποχή των social media (μια εποχή φιλτραρισμένη, που χαρακτηρίζεται από γρήγορη εναλλαγή εικόνων), καθώς και για την ιδιαίτερη αξία της αποτυχίας στη ζωή των ανθρώπων.

Μια συνέντευξη-αποκάλυψη, που αποτελεί τροφή για σκέψη και χαρακτηρίζεται από την ευαισθησία και την αλήθεια της ηθοποιού.

Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχετε σε παράσταση για παιδιά;

Όχι, τον χειμώνα συμμετείχα στους “Άθλιους” στο Κέντρο Πολιτισμού “Νέος Ελληνικός Κόσμος”, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Νικολαΐδη. Είχα συμμετάσχει, επίσης, στο παρελθόν σε κάποιες παραστάσεις κουκλοθεάτρου.

Τι διαφορετικό έχει το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά από αυτό που απευθύνεται σε ενήλικες θεατές; Ποιο προτιμάτε εσείς;

Δεν ξεχωρίζω κάποιο, η δουλειά μου είναι να παίζω στο θέατρο, είτε “παιδικό” είτε ενήλικο. Η διαφορά είναι πως, όταν παίζεις στο “παιδικό” θέατρο, πρέπει να είσαι ακόμα πιο σαφής, ακόμα πιο συγκεκριμένος και σωστός ως προς το παίξιμό σου. Ζούμε σε μια εποχή με πολύ γρήγορη εναλλαγή εικόνων και τα παιδιά έχουν συνηθίσει σε αυτό, συνεπώς για να κρατήσεις το ενδιαφέρον τους αμείωτο πρέπει συνεχώς να είσαι παρών, να μην ξεφεύγεις ποτέ, να είσαι εκεί με όση ενέργεια διαθέτεις.

Άρα είναι δύσκολο εγχείρημα να προσελκύσετε την προσοχή των παιδιών σε μια εποχή που τα social media έχουν κερδίσει για τα καλά το ενδιαφέρον τους.

Πρόκειται όντως για κάτι δύσκολο, και σίγουρα όταν πάμε να βγάλουμε εις πέρας μια δουλειά που αφορά κυρίως τα παιδιά ως κοινό, είναι κάτι που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας. Δεν γίνεται να το αγνοούμε. Τα παιδιά έχουν συνηθίσει σε αυτή τη γρήγορη εναλλαγή, σε βίντεο που ανά είκοσι δευτερόλεπτα έχουν αλλάξει θέμα, οπότε το να παρακολουθήσουν μια παράσταση μίας και μιάμισης ώρας είναι εν τη γενέσει ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα. Παρόλα αυτά, βλέπω ότι αν «πάρεις μαζί» σου τα παιδιά στο παραμύθι, έρχονται και συμμετέχουν. Ευτυχώς δεν έχουν ακόμα αλλοιωθεί τόσο πολύ από τα social media. Έχουν μέσα τους χώρο και για την τέχνη, και είναι και ευθύνη των ηθοποιών να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να βάλουμε το λιθαράκι μας ώστε να ξαναέρθουν τα παιδιά στο θέατρο. Ουσιαστικά δεν πρέπει να δουν κάτι που θα τους αποτρέψει να ξαναέρθουν. Πρέπει και οι γονείς να φέρνουν τα παιδιά στο θέατρο για να τα απομακρύνουν για λίγο από την οθόνη και να τους δείχνουν πράγματα που συμβαίνουν στο εδώ και τώρα, χωρίς φίλτρα και μοντάζ

Έχουν γίνει εκατό χιλιάδες λήψεις για ένα τέλειο αποτέλεσμα σε ένα βίντεο με κάποιο challenge, αλλά τα παιδιά βλέπουν μόνο το αποτέλεσμα, κι αν δεν πετυχαίνουν κάτι το ίδιο καλά όπως φαίνεται στο βίντεο, έρχεται αμέσως το αίσθημα της αποτυχίας και η σύγκριση. Ζούμε στην εποχή της εικόνας, και το θέατρο ξαφνικά κάνει λόγο για μια ουσία την οποία δεν θα βρεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό που θα δεις συμβαίνει τώρα. Αν πέσω πάνω στη σκηνή, θα το δεις. Είναι η αλήθεια μου και θα τη βιώσουμε μαζί. Μην είμαστε αφοριστικοί φυσικά, τα social media έχουν και θετικά πράγματα να μας δώσουν. Η πληροφορία, ας πούμε, κινείται πια με ταχύτατους ρυθμούς και πια μπορείς να είσαι ενήμερος κοινωνικοπολιτικά για το οτιδήποτε συμβαίνει. Γεννιούνται κινήματα ολόκληρα τα οποία επηρεάζουν πολιτικές. Από την άλλη, χρειάζεται ένα μέτρο. Πρέπει να υπάρχει και το απτό, όχι μόνο το εικονικό.

Για να γίνει κάποιος επιτυχημένος ηθοποιός, ποια βασικά χαρακτηριστικά πρέπει να καλλιεργήσει;

Την υπομονή, αρχικά. Χρειάζεται τεράστια υπομονή. Σε κάποιους τα πράγματα δίνονται κατευθείαν και εύκολα, γιατί παίζει καθοριστικό ρόλο και ο παράγοντας της τύχης στη δουλειά μας. Αν δεν δοθεί λοιπόν η ευκαιρία, πρέπει κάποιος να φανεί υπομονετικός. Χρειάζεται επίσης σκληρή δουλειά. Εγώ προσωπικά πράγματι πιστεύω, χωρίς να θέλω να ακουστώ ρομαντική, ότι η σκληρή δουλειά επιβραβεύεται. Πρέπει, επίσης, να είναι κανείς προσαρμοστικός. Σκεφτείτε ότι ανά πέντε-έξι μήνες αλλάζουμε έργο, άρα αντικείμενο δουλειάς και μελέτης, συνεργάτες και θέατρο. Επομένως, χρειάζεται να συνηθίσεις στο καινούργιο και να είσαι και σε αυτό παραγωγικός.

Πρόκειται για ένα βαθιά ανασφαλές επάγγελμα αυτό της υποκριτικής, σε όλα του, π.χ. αν θα βρούμε δουλειά, αν θα μας κάνει το επόμενο περιβάλλον να αισθανθούμε όμορφα και αν θα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στον νέο ρόλο που μας δίνεται. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή αναταραχή. Εάν δεν αγαπάς αυτή τη δουλειά, δεν έχεις λόγο να μείνεις σε αυτή.

Πώς είναι η συνεργασία με την κα Ρουγγέρη;

Είναι η πρώτη φορά φέτος που συνεργάζομαι μαζί της. Σίγουρα είναι πολύ σαφής σε αυτό που ζητάει, και ταυτόχρονα πολύ ανοιχτή στο να πάει με τα νερά του ηθοποιού. Δίνει, ανάλογα με τον ηθοποιό, άλλες αποχρώσεις και κατευθύνσεις στον ρόλο. Μου άρεσε πάρα πολύ η διαδικασία των προβών με την κα Ρουγγέρη, με έκανε να ενεργοποιηθώ ξανά ως ηθοποιός. Αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει, είναι διαρκώς από πάνω του, και ταυτόχρονα ξέρει και πάρα πολύ καλά τι κάνει. Ο συνδυασμός αγάπης και εμπειρίας είναι συστατικό επιτυχίας, αν με ρωτάτε.

Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο σας στο «Μαγικό κλειδί».

Υποδύομαι τη Λυγερή, την κόρη του βασιλιά. Όταν γεννήθηκε, οι νεράιδες της έδωσαν όλα τα καλά, αλλά η Μοίρα αποφάσισε ότι πρέπει να τη σώσει από τη σκληρότητα της ζωής, και έτσι της πήρε την καρδιά. Ωστόσο, η Ζωή έδωσε στους γονείς ένα κλειδί, ώστε εάν ποτέ η Λυγερή θελήσει να ξαναβρεί την καρδιά της, αυτό να τη βοηθήσει να βρει τον δρόμο. Η Λυγερή μεγαλώνει, λοιπόν, χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει τα συναισθήματα, συνεπώς τη βλέπουμε άκαρδη και σκληρή. Τη χαρακτηρίζει μια αποστασιοποίηση, που μπορεί να φαίνεται ως κακία αλλά δεν είναι. Όταν ανακαλύπτει ότι της λείπει η καρδιά και αποφασίζει να τη βρει, ξεκινάει ένα νέο ταξίδι, κατά το οποίο έρχεται σε πλήρη επαφή με τα συναισθήματά της, με την αδικία αλλά παράλληλα και την καλοσύνη του κόσμου. Πλέον γνωρίζει την ανιδιοτελή αγάπη, τη γενναιότητα, τη σημασία της αυτοθυσίας και τη μεγάλη ικανοποίηση που δίνει η προσφορά. Η Λυγερή αρχίζει να αισθάνεται ευτυχία όταν προσφέρει ελεύθερα, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.

Ποια τα θετικά και ποια τα αρνητικά μιας καλοκαιρινής περιοδείας;

Στα θετικά συγκαταλέγω το ότι κάθε μέρα βρίσκεσαι και κάπου αλλού και γνωρίζεις νέο κόσμο. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι πηγαίνουμε στην επαρχία και ο κόσμος βλέπει θέατρο, που δεν είναι τόσο εύκολα προσβάσιμο όσο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Αποτελεί σίγουρα πρόκληση το να προσαρμόζεις το παίξιμό σου στην ανάλογη σκηνή και τις καιρικές συνθήκες. Αρνητικό θεωρώ τη χιλιομετρική απόσταση από τους αγαπημένους σου ανθρώπους.

Αν γυρίζατε πίσω τον χρόνο, τι θα συμβουλεύατε τον εαυτό σας στα πρώτα του βήματα στην υποκριτική;

Να μην παίρνει τα πράγματα τόσο προσωπικά. Η απόρριψη δεν είναι προσωπική, και πολλές φορές ούτε η επιτυχία είναι. Επίσης θα με συμβούλευα να εστιάζω μόνο στη δουλειά μου, γιατί τα υπόλοιπα έρχονται και φεύγουν. Μια κακή στιγμή δεν καθορίζει σε καμία περίπτωση όλη την πορεία σου. Έχουμε μάθει από πολύ μικροί -κυρίως από το σχολείο- να επικροτούμε την επιτυχία, ενώ η αποτυχία είναι απαραίτητο μέρος του σχεδίου. Δεν μαθαίνεις στην πραγματικότητα με τις επιτυχίες, αλλά στις αποτυχίες σου. Εκεί καταλαβαίνεις τι έκανες λάθος και το διορθώνεις. Η αποτυχία σού μαθαίνει ποιος είσαι και ποιος εν δυνάμει μπορείς να γίνεις. Πρέπει να μάθουμε να λέμε “καλώς ήρθες, αποτυχία” (γέλια) και όχι να τη φοβόμαστε.