Τάσος Κωλέτσης: “Η αναζήτηση νοήματος είναι βαθιά ριζωμένη στον πυρήνα της ύπαρξής μας”

Στην παράσταση “Γένεσις Νο 2” του Ιβάν Βιριπάεφ , στην οποία συμμετέχει ο Τάσος Κωλέτσης, ο θεατής θα έρθει αντιμέτωπος με βαθιά ερωτήματα για το νόημα και την ύπαρξη, που προσεγγίζονται με γερές δόσεις χιούμορ αλλά και ρεαλισμό. Το έργο μιλάει για την ελευθερία και την επιβολή, τη μοναξιά και τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Μιλάει για τον Θεό και με τον Θεό, που αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του έργου.

Ο πρώτος κύκλος των παραστάσεων πέρσι χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερη επιτυχία, αφού σύντομα έγιναν όλες sold out. Στον φετινό, δεύτερο κύκλο, ο Τάσος Κωλέτσης ευελπιστεί να αμφισβητήσει όσα έμαθε κατά τις πρόβες και να τα ανακαλύψει εκ νέου, με την πολύτιμη πάντα συμμετοχή του κοινού. Σύμφωνα με τον ίδιο, άλλωστε, το “Γένεσις Νο 2” πρόκειται για ένα έργο που δεν σταματά να εκπλήσσει τον ίδιο τον ηθοποιό, ένα έργο που κάθε φορά καλεί συμμετέχοντες και θεατές να αποκομίσουν “και κάτι ακόμα”. Κατά τη συνομιλία του με τον Χτύπο, ο ηθοποιός εξηγεί περί νοήματος στη ζωή και προσωπικής νοηματοδότησης του καθενός, περί της πρωτοποριακής απόφασης της σκηνοθέτιδας για μια ενδιαφέρουσα, διαφορετική προσέγγιση και, μεταξύ άλλων, περί της υποτίμησης που δέχεται το επάγγελμα του ηθοποιού, αφού υπάρχει ακόμη από πολλούς η αντίληψη ότι η υποκριτική δεν αποτελεί “κανονική” δουλειά, πράγμα που δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

*Οι παραστάσεις του “Γένεσις Νο 2” ξεκινούν από τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου και συνεχίζονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, στο ΠΛΥΦΑ (Κορυτσάς 39, Βοτανικός). Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Η παράσταση “Γένεσις Νο 2” καταπιάνεται με οντολογικής φύσεως ζητήματα, θέτοντας βαθιά ερωτήματα για το νόημα και την ύπαρξη. Ποιο πιστεύετε εσείς ότι είναι το νόημα της ζωής; Άραγε δίνουμε εμείς την προσωπική μας νοηματοδότηση στα πράγματα;

Δεν ξέρω εάν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα στη ζωή. Είμαι σχεδόν σίγουρος, όμως, ότι η διαρκής προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε και να κατακτήσουμε αυτό το «κρυμμένο νόημα που ζητά όλος ο κόσμος» είναι πιο πιθανό να μας απομακρύνει από αυτό. Η αναζήτησή ενός νοήματος, βέβαια, είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στον πυρήνα της ύπαρξής μας που ναι, πιστεύω ότι δίνουμε την προσωπική μας νοηματοδότηση στα πράγματα. Ή μάλλον τη δική μας ματιά, η οποία μετουσιώνει κάτι σε προσωπικό και μας επιτρέπει να συνδεθούμε μαζί με αυτό το «κάτι» με έναν τρόπο διαφορετικό για τον καθένα μας. Ίσως αυτή η προσωπική σύνδεση να είναι τελικά το νόημα. Ίσως και όχι. Ποιος ξέρει;

Η σκηνοθέτιδα του έργου, Καλή Βοϊκλή, δοκιμάζει μια πρωτοποριακή προσέγγιση, καθώς οι ηθοποιοί αλλάζετε τους χαρακτήρες που υποδύεστε σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση για τον ρόλο που θα αναλάβει ο καθένας σας στην επόμενη σκηνή. Ποιες είναι οι προκλήσεις ενός τέτοιου είδους εγχειρήματος;

Ήταν μια απόφαση που πάρθηκε από την αρχή σχεδόν των προβών, και όσο τρομακτική κι εάν ακουγόταν τότε, τόσο απελευθερωτική είναι τώρα. Ο Ιβάν Βιριπάεφ αναφέρει στην αρχή του «Γένεσις Νο 2» ότι το βασικό πρόσωπο αυτού του έργου είναι το κείμενο. Με αυτόν τον τρόπο επιλέξαμε να δουλέψουμε κι εμείς. Στόχος μας ήταν -και παραμένει- να «ακουστεί» το κείμενο, και όχι να ταυτοποιηθεί. Η εναλλαγή αυτή έχει πολλές δυσκολίες. Απαιτεί έναν απόλυτο συντονισμό ανάμεσά μας, μια κοινή αναπνοή που ξεκινά ήδη από το ζέσταμά μας. Μέσα στην απόλυτη ελευθερία της επιλογής αυτής φροντίζουμε ταυτόχρονα να σεβόμαστε τους «κανόνες» που την επιτρέπουν: τα όσα έχουμε πει κατά τη διάρκεια των προβών για τη γραμμή κάθε χαρακτήρα, την ακρίβεια στα μουσικά και χορευτικά μέρη και όλες τις άλλες επιλογές που έχουμε κάνει. Οι πέντε μας (η Μαριτίνα, η Διαλεκτή, ο Βασίλης, η Χαριτίνη κι εγώ), όμως, ως ομάδα, έχουμε δουλέψει πολύ μαζί και έχουμε πια έναν κοινό κώδικα που μας επιτρέπει να φέρουμε επί σκηνής αυτό το αποτέλεσμα.

Τι σημαίνει “τραγωδία του νοήματος;”

Πιστεύω πως η ερώτηση αυτή σχετίζεται με την πρώτη. Ίσως τραγωδία του νοήματος είναι η διαρκής αγωνία της αναζήτησής του.

Πώς είναι να μιλάς με τον θεό, στο πλαίσιο αυτού του έργου; Τι έχει να μας πει;

Στο έργο αυτό η συνομιλία με τον θεό είναι μια συνομιλία με ένα κομμάτι του ψυχισμού μας, σαν να συνομιλείς με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο θεός του «Γένεσις Νο 2», ένας επαναστάτης θεός, έχει πολλά να μας πει και σίγουρα όχι αυτά που θα περίμενε να ακούσει κανείς από εκείνον. Μπορεί μερικές φορές τα λεγόμενά του να ακούγονται κάπως απόλυτα, τις περισσότερες φορές, ωστόσο, κι όταν καταφέρεις να ακούσεις πραγματικά αυτό που έχει να σου πει, βλέποντάς το λίγο από μια απόσταση, μπορεί να φανεί μέχρι και απελευθερωτικό. Γίνεται ακόμα πιο απελευθερωτικό εάν αναλογιστείς ότι αυτός ο θεός μπορεί να είναι μέσα σου, συνειδητοποιώντας ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι κανείς άλλος παρά ο ίδιος σου ο εαυτός.

Ποιος ήταν για εσάς ο πιο δύσκολος ρόλος που ενσαρκώσατε και γιατί;

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, στο «Γένεσις Νο 2» δεν δουλέψαμε χωρίζοντας ρόλους. Πρόκειται για μια συλλογική αφήγηση των πέντε μας που μας επιτρέπει κάθε μέρα, σε κάθε παράσταση να ανακαλύπτουμε εκ νέου κάθε ρόλο που επιλέγουμε να αναλάβουμε. Εάν μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό που συμβαίνει συλλογικά επί σκηνής στην παράσταση αυτή ως «ρόλο», τότε είναι σίγουρα από τα πιο απαιτητικά πράγματα που έχω κάνει μέχρι στιγμής και πιστεύω καθένας/καθεμία από την ομάδα θα απαντούσε το ίδιο.

Τι κρατάτε από τον περσινό κύκλο παραστάσεων του “Γένεσις Νο 2”; Ποια είναι η αποτίμηση της περσινής χρονιάς και τι ευελπιστείτε για τη φετινή;

Το «Γένεσις Νο 2» είναι ένα έργο και… «κάτι ακόμα» (όπως αναφέρεται συχνά στο κείμενο της Αντονίνα Βελικάνοβα). Ο πρώτος κύκλος του «Γένεσις Νο 2» έκλεισε πολύ όμορφα. Οι παραστάσεις αυτές καθαυτές αλλά και η επικοινωνία με τους θεατές μετά το τέλος της παράστασης έδωσαν σε όλους μας την ευκαιρία να αμφισβητήσουμε αυτά που είχαμε ανακαλύψει στη διάρκεια των προβών, να τα ανακαλύψουμε ξανά από άλλον δρόμο και να βρούμε, επίσης, και νέα στοιχεία. Το «Γένεσις Νο 2» είναι ένα έργο που δεν σταματά ποτέ να σε εκπλήσσει. Εκεί που νομίζεις πως κατάλαβες κάτι, την αμέσως επόμενη στιγμή θα στο πάρει πίσω και θα σου δώσει κάτι άλλο. Επομένως, για τη φετινή χρονιά ευελπιστούμε να καταλάβουμε «και κάτι ακόμα».

Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής;

Ήθελα να κάνω μια δουλειά που δεν θα μου στερήσει την παιδική χαρά και τον ενθουσιασμό του να ανακαλύπτεις διαρκώς κάτι. Μια δουλειά που θα μου επιτρέψει να κρατήσω κάτι από την παιδικότητά μου στην ενήλικη ζωή μου. Και αυτό το έχει η δουλειά μας. Ένας ηθοποιός δεν θα σου πει «αύριο δουλεύω στις 21:00», ένας ηθοποιός θα σου πει «αύριο παίζω στις 21:00». Αυτή τη μαγεία της δουλειάς μας, βέβαια, την πληρώνουμε συχνά πολύ ακριβά, όχι μόνο οι ηθοποιοί αλλά όλοι οι καλλιτέχνες. Υπάρχουν άνθρωποι και κυβερνήσεις που μας αντιμετωπίζουν ακόμα σαν παιδιά, σαν χομπίστες, σαν απόφοιτους Λυκείου που τους χαρτζιλικώνουν με εισιτήρια των 10, 15, 20 ευρώ για να κάνουν το κέφι τους. Κάποια στιγμή πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι κανείς δεν κάνει το κέφι του δουλεύοντας ως ανειδίκευτος πεντάωρο, εξαήμερο, απλήρωτος, κάνοντας δύο δουλειές για να τα βγάλει πέρα επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι η μία δουλειά δεν είναι αρκετή γιατί δεν είναι… δουλειά.

Τι δίνει χαρά στη ζωή σας;

Οι άνθρωποί μου, η δουλειά μου, τα βιβλία, το Παρίσι, οι τέσσερις συμπαίκτες μου. Ευτυχώς πολλά ακόμα…

Θα σας δούμε κάπου αλλού φέτος;

Με τους ETÚTI, τους αγαπημένους πέντε, έχουμε φτιάξει την παράσταση «ΛΕΜόΝΙΚΑ», μία παράσταση για παιδιά -μικρά και μεγαλύτερα- που μιλά για την αποδοχή της διαφορετικότητας και η οποία φέτος αρχίζει το ταξίδι της.