Μάνος Ζαχαράκος :“Δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το σελοφάν σε έναν άνθρωπο”

Ο Μάνος Ζαχαράκος συμμετέχει στην παράσταση «12 Ένορκοι», και μας μιλά σε μία αποκλειστική συνέντευξη για τη σημασία της εμβάθυνσης στον χαρακτήρα των ανθρώπων, της συγχώρεσης και της συμφιλίωσης με τα λάθη μας

Στη Νέα Υόρκη του 1957 ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για πατροκτονία. Η τύχη της ζωής του εξαρτάται από 12 ενόρκους, που θα αποφασίσουν αν είναι τελικά ένοχο, μια απόφαση που πρέπει να είναι ομόφωνη. Στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος βρεθεί ένοχος, η θανατική ποινή είναι μονόδρομος. Οι 12 άντρες άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε ταυτίζονται αντικατοπτρίζοντας τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.

Ο Μάνος Ζαχαράκος υποδύεται τον Ένορκο 8, που κάνει τη διαφορά, καθώς αντιτίθεται στη γνώμη των υπόλοιπων 11 και επιδιώκει να τους αποτρέψει από να καταδικάσουν έναν άνθρωπο στηριζόμενοι απλά σε μια πρώτη εντύπωση.

Το έργο, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, παίζεται για 9^η συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο «Αλκμήνη» και προκαλεί τους θεατές να παρακολουθήσουν σχεδόν χωρίς αναπνοή μια αγωνιώδη δικαστική διαμάχη μέχρι οι ένορκοι να καταλήξουν σε ετυμηγορία. Ο κ. Ζαχαράκος δίνει συνέντευξη στον Χτύπο και μοιράζεται με τους αναγνώστες συν τοις άλλοις τη δική του ερμηνεία του έργου.

Τι σας συναρπάζει στο εν λόγω έργο;

Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η επαφή με σπουδαία κείμενα, με κλασικά έργα. Μου αρέσει να συνδέομαι δηλαδή με συγγραφείς που έχουν να με μάθουν κάτι σχετικά με το πώς θα γίνω καλύτερος άνθρωπος αλλά και για το τι σημαίνει ανθρώπινη ύπαρξη. Το συγκεκριμένο έργο είναι ένα σπουδαίο δικαστικό δράμα, γι’ αυτόν τον λόγο έχει αγαπηθεί από το κοινό κι εμείς οι ηθοποιοί νιώθουμε πολύ μεγάλη ευθύνη που για ένατη συνεχόμενη χρονιά είναι sold out οι παραστάσεις. Αυτό που θα χαρακτήριζα συναρπαστικό είναι οι 12 διαφορετικοί χαρακτήρες που υποδυόμαστε. Πρόκειται για ένα έργο συγκρουσιακό, που κάνει παράλληλα τον κόσμο να ταυτιστεί τόσο με τους ρόλους όσο και με τον συγγραφέα.

Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο σας.

Είναι ένας ρόλος συναρπαστικός. Είμαι ο Ένορκος 8, αυτός που στέκεται απέναντι στους υπόλοιπους 11, που έχουν τις δικές τους προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και ανεπάρκειες, και προσπαθεί να τους αλλάξει τη γνώμη. Όλοι είμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας σε αυτή την υπόθεση. Ο Ένορκος 8 λέει σε όλους τους χαρακτήρες ότι δεν πρέπει να βλέπουν μόνο το «σελοφάν», να αντιμετωπίζουν δηλαδή τα πράγματα επιδερμικά, ειδικά όταν διακυβεύεται η ζωή ενός ανθρώπου. Οι υπόλοιποι 11 είναι πρόθυμοι να καταδικάσουν ανερυθρίαστα ένα 16χρονο παιδί σε θάνατο, και ο ρόλος που υποδύομαι πρέπει να αντιστρέψει τη γνώμη όλων.

Τι σας βοήθησε να ενσαρκώσετε τον εν λόγω ρόλο;

Καταρχάς βοήθησε η σκηνοθεσία της Κατερίνα Νικολαΐδη. Από εκεί και πέρα βοήθησε η προσωπική μου μελέτη αναφορικά με τον άνθρωπο που υποδύομαι και τις διαδρομές που έχει κάνει στη ζωή του, οι οποίες τον οδήγησαν να αντιτίθεται με σθένος στην άποψη 11 ανθρώπων. Τέτοιοι χαρακτήρες προσωπικά με γοητεύουν πολύ. Ωστόσο, αν κάτι συναρπάζει το κοινό, αυτό δεν είναι μόνο η παράσταση, αλλά η διαδικασία που έχουμε περάσει όλοι μας ήδη από τις πρόβες και οι σχέσεις που έχουμε οικοδομήσει μεταξύ μας. Είναι πια πολύ οικογενειακό το κλίμα στον θίασο και, μετά από 9 χρόνια που παίζεται το έργο, ενδιαφερόμαστε επί της ουσίας ο ένας για τον άλλον.

Πώς σας φαίνεται ο τρόπος που προσεγγίζει σκηνοθετικά το έργο η κα Νικολαΐδη;

Όλα της τα έργα η Κωνσταντίνα (Νικολαΐδη) τα προσεγγίζει με ευλάβεια και προσοχή. Προσπαθεί να εμβαθύνει στο κείμενο για να βρίσκει τα δεύτερα και τρίτα επίπεδα, δεν είναι δηλαδή μια σκηνοθεσία μονοδιάστατη. Την ενδιαφέρει να «σκαλίζει» τα θεατρικά έργα ώστε να μπορέσει να αποδώσει σκηνικά αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας. Πολλές φορές τόσο οι σκηνοθέτες όσο και οι ηθοποιοί παρεκκλίνουμε από το κείμενο, ενώ είναι όμορφο να απεικονίζεται το νόημα όπως παρουσιάζεται από το υπάρχον γραμμένο έργο.

Τι έχετε μέχρι στιγμής αποκομίσει από τη συμμετοχή σας σε δικαστικό δράμα;

Το δικαστικό δράμα είναι ένα είδος που έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρει πολύ το κοινό. Εμένα με εξιτάρει το ότι έχω εμβαθύνει σε μια «βεντάλια» 12 διαφορετικών ανθρώπων κι έχω προσπαθήσει να καταλάβω την ψυχοσύνθεση όλων τους, όχι μόνο του δικού μου ρόλου. Προκειμένου να λειτουργήσω καλά ως ηθοποιός ψάχνω σε βάθος και τους υπόλοιπους ρόλους κάθε παράστασης, κάτι που κάνουν άλλωστε και οι συνάδερφοί μου. Επομένως, το ψυχογράφημα των ηρώων, που τόσο έντονα διαφαίνεται στο έργο, με συναρπάζει. Στην ουσία το έργο αντικατοπτρίζει την κοινωνία και πώς αυτή λειτουργεί.

Μιας και το έργο εξετάζει μεταξύ άλλων και την έννοια της συγχώρεσης, πιστεύετε ότι πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους ή όχι;

Συγχώρεση σημαίνει να δίνουμε χώρο στον άλλον, να καταλαβαίνουμε τις ανεπάρκειές του. Αν η συγχώρεση μπορεί να δοθεί χωρίς προκατάληψη και δεύτερες σκέψεις, με όλη μας την ψυχή δηλαδή, τότε είναι δώρο. Θεωρώ μεγαλόψυχο το να ζητάμε «συγγνώμη» και να το εννοούμε γιατί όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και όλοι θέλουν να συγχωρεθούν, στον φιλικό τομέα, στον ερωτικό, σε κάθε τομέα γενικότερα. Πιστεύω, λοιπόν, στη συγχώρεση, αν και δεν μπορώ να πω ότι πάντοτε συγχωρώ.

Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε την υποκριτική καριέρα;

Παίζω στο θέατρο από 16 χρονών. Ξεκίνησα να παίζω ερασιτεχνικά, μπήκα στη Δραματική Σχολή στα 18 μου, αποφοίτησα στα 21 και από τότε δουλεύω ανελλιπώς, στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Ελεύθερο Θέατρο και σε άλλα. Είναι ένα επάγγελμα με το οποίο δεν πλήττω ποτέ. Τα έργα δεν έχουν τελειωμό, ούτε η μελέτη τους, ειδικά όσο υπάρχουν σπουδαίου συγγραφείς. Μέσα από τη δουλειά μου γίνομαι κάθε σεζόν ελαφρώς καλύτερος άνθρωπος, εξελίσσομαι δηλαδή.

 

Τι μήνυμα προσδοκάτε να λάβουν οι θεατές βλέποντας τους 12 Ένορκους;

Δεν θα πω εγώ στους θεατές τι θα αποκομίσουν. Ο καθένας θα πάρει διαφορετικά μηνύματα, και γι’ αυτό δεν θα κουνήσω ποτέ το δάχτυλο. Ούτως ή άλλως, συνολικά μόνο καλό μπορεί να κάνει το θέατρο στους ανθρώπους, όπως κάνει και σε εμάς τους ηθοποιούς. Από εκεί και έπειτα, αν κάτι θεωρώ σημαντικό σε ένα γενικότερο πλαίσιο, είναι το ότι δεν πρέπει να προβαίνουμε σε συμπεράσματα επί τη εμφανίσει ενός ανθρώπου, με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά να εμβαθύνουμε σε οτιδήποτε λέμε και πράττουμε.

Τι θα λέγατε στον εαυτό σας αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω;

Δε νομίζω ότι θα έκανα κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει πολύ η πορεία μου στο θέατρο, με όλα μου τα λάθη. Δεν έχω μετανιώσει ποτέ για τη δουλειά μου και νιώθω ήρεμος μέσα από αυτή. Αν κάτι έλεγα στον μικρότερο εαυτό μου θα ήταν να αφοσιωθεί, να επικεντρωθεί στη δουλειά χωρίς να τον ενδιαφέρει το εξώφυλλο και ότι όλα θα πάνε καλά. Εν τέλει συμφιλιωνόμαστε με τα λάθη μας και βελτιωνόμαστε μέρα με τη μέρα.