Διαπολιτισμικό Φεστιβάλ 1ου ΓΕΛ Κορωπίου: Εκεί που “έσπασαν” τα σύνορα και στάλθηκε μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης

«Από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό»… ήταν το τραγούδι που ξεκίνησε, από την μπάντα των μαθητριών με παραδοσιακά όργανα, του 1ου Λυκείου Κορωπίου στο 1ο διαπολιτισμικό φεστιβάλ του.

Το πρωί της 18ης Μαΐου ξημέρωσε μια αλλιώτικη ημέρα στο σχολείο. Οι λαοί από 18 διαφορετικές χώρες έδιναν τα χέρια, μέσα από τα μαθητικά χαμόγελα. Τραγουδούσαν το ίδιο τραγούδι με άλλες γλώσσες αλλά με την ίδια χαρά.

Το 1ο Διαπολιτισμικό Φεστιβάλ του 1ου Λυκείου Κορωπίου ήταν το επιστέγασμα της πορείας μιας αλυσίδας δράσεων από την αρχή της χρονιάς. Μεταξύ αυτών ο σύλλογος του σχολείου προσπάθησε να ενισχύσει γλωσσικά όσο μπορούσε τους μαθητές και τις μαθήτριες του, που προέρχονται από 17 άλλες χώρες και αρκετοί δεν γνωρίζουν καθόλου ελληνικά, χωρίς να παραιτείται από το μόνιμο αίτημά του για δημιουργία τμήματος ένταξης τους και εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Προχώρησε σε σεμινάρια και συζητήσεις με θέματα κατά των διακρίσεων οποιασδήποτε μορφής. Έγινε βιωματικό εργαστήριο δύο ημερών διαπολιτισμικής προσέγγισης των εκπαιδευτικών από τον κύριο Γιώργο Σιμόπουλο, Σύμβουλο Εκπαίδευσης του γραφείου της UNICEF στην Ελλάδα με εστίαση στην εκπαίδευση μεταναστών και προσφύγων και αντίστοιχα για τους μαθητές από τον κύριο Άγγελο Βαλιανάτο, πρώην σχολικό σύμβουλο θεολόγων. Στόχος της διοργάνωσης του φεστιβάλ ήταν η αλληλογνωριμία, η προσέγγιση, η κατανόηση μέσα από χρώματα, εικόνες, ποιήματα, μουσικές, χορούς και εδέσματα ως δρόμος για να έρθουν κοντά όλοι οι μαθητές ανεξάρτητα από τόπο καταγωγής, θρησκεία ή φύλο, που πολλές φορές νοιώθουν ανημπόρια και μοναξιά. Αλλά και για να σταλεί ένα μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, σε δίσεκτους καιρούς που τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν απειλητικά.

Τα αποτελέσματα ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Φαίνονταν στα χαμογελαστά πρόσωπα όλων… Οι συγκινητικές, πηγαίες και αυθόρμητες δράσεις δημιούργησαν ένα κλίμα νηφάλιου ενθουσιασμού μέσα στην πρωτοτυπία τους.

Σημαίες όλων των χωρών απλώθηκαν στο σχολείο. Σε τέσσερις αίθουσες παρουσιάστηκε υλικό από Ινδία/Πακιστάν, Ελλάδα, Σερβία, Ρουμανία, Αλβανία, Αυστραλία, Καναδά, Φιλιππίνες, Σρι Λάνκα, Ισραήλ, Βουλγαρία… Φωτογραφίες, παρουσιάσεις, τραγούδια, φορεσιές, φαγητά. Κεντρικά στο προαύλιο τραγούδησε η μπάντα των παραδοσιακών οργάνων. Ομάδες μαθητών (και με καθηγητές) χόρεψαν παραδοσιακούς και άλλους χορούς από Αλβανία, Ινδία, Ελλάδα. Από το Παντζάπ και τη Βομβάη μέχρι την Ήπειρο, τον Πόντο, την Ικαριά.. Ενδιάμεσα απαγγέλθηκαν αποσπάσματα από το διαπολιτισμικό δωδεκάλογο, που συνέθεσαν μαθητές και καθηγητές από ρήσεις και σκέψεις προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο. Τα λουλούδια που φυτεύτηκαν στο προαύλιο του σχολείου είναι τελικά όπως όλα τα λουλούδια που κοσμούν το φυλλάδιο του Πολιτισμικού Δωδεκαλόγου με τους συμβολισμούς τους. «Όπως η αγάπη για ένα άτομο που αποκλείει την αγάπη για τους άλλους δεν είναι αγάπη, έτσι και η αγάπη κάποιου για τη χώρα του όταν δεν αποτελεί μέρος της αγάπης του για την ανθρωπότητα δεν είναι αγάπη αλλά ειδωλολατρική λατρεία»( Έριχ Φρόμ). Παρουσιάστηκε το αγαπημένο άθλημα Ινδών και Πακιστανών, το κρίκετ, από την ομάδα του σχολείου, στέλνοντας το μήνυμα για αθλητισμό της χαράς, της ειρήνης και της άμιλλας κόντρα στο πρότυπο του αθέμιτου ανταγωνισμού. Η ημέρα έκλεισε με λαϊκό γλέντι. Εκτός από τους μαθητές και τους καθηγητές τους παραβρέθηκαν στο Φεστιβάλ πολλοί γονείς, παλιοί καθηγητές του σχολείου, ο Σύμβουλος παιδαγωγικής ευθύνης του σχολείου, ο Σύμβουλος για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οι δημοτικές αρχές –με τις οποίες υπήρξε αγαστή συνεργασία- και εκπρόσωποι των Πρεσβειών της Ινδίας, των Φιλιππίνων. Ενώ οι πρεσβείες της Ινδίας, των Φιλιππίνων, της Βουλγαρίας, της Αυστραλίας, του Καναδά και ο Ελληνοβουλγαρικός Σύλλογος Αθηνών μας παραχώρησαν πλούσιο υλικό για τις εκθέσεις στις τάξεις.

Η γιορτή αυτή ήταν μια ανάγκη. Ιδιαίτερα μετά από την πανδημία, τον εγκλεισμό και την τηλεκπαίδευση, που στοίχισαν πολύ στα παιδιά μας σε ανθρωπιά, στήριξη, φιλία και γνώση.

Η τέχνη, ο πολιτισμός είναι αναγκαία για την μόρφωση του ολοκληρωμένου ανθρώπου. Τέχνη και επιστήμη είναι αναπόσπαστες εκφράσεις της ανθρώπινης διανόησης. Η τέχνη είναι μια ενεργητική μορφή συνειδητοποίησης του κόσμου, του εαυτού, των σχέσεων με τη φύση και μεταξύ των ανθρώπων, μια απόλαυση κατανόησης και επικοινωνίας με «αισθήματα, χρώματα, ήχους, λέξεις και κινήσεις». Μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν, να αισθανθούν, να πλησιάσουν απλώνοντας τα χέρια. Η μόρφωση, η παραγωγή γνώσεων με κοινωνική ματιά, προϋποθέτει ενεργοποίηση της δημιουργικότητας, της φαντασίας, της ηθικής, της διαίσθησης, της αισθαντικότητας, των αισθήσεων και της αισθητικής. Προϋποθέτει δηλαδή υποκείμενα- ανεπτυγμένες προσωπικότητες που είναι ικανά να σκεφτούν πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση και στις ανάγκες της, να κρίνουν και να ανιχνεύσουν, να σχεδιάσουν εναλλακτικούς δρόμους με ορίζοντα τις ανάγκες και την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αυτό είναι ένα πεδίο που μπορεί να ηττηθεί ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία.

Σχολείο χωρίς τέχνη, πολύπλευρη, διαρκή πολιτισμική δραστηριότητα δεν είναι απλά ένα φτωχό σχολείο αλλά ένα στείρο σχολείο που δημιουργεί στείρους ανθρώπους για μια αντιανθρώπινη κοινωνία.