«Μπορεί να ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα;» Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα*

Η διπλή εθνική επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Κυβέρνησής του, τόσο στη μεθοδευμένη εξ ανατολών μεταναστευτική εισβολή όσο και στην υγειονομική κρίση, ανέδειξαν απροσδόκητα ηγετικές αρετές και εξαιρετικές διαχειριστικές ικανότητες.

Η διπλή αυτή επιτυχία ενεργοποίησε και ανέδειξε, ακόμα πιο απροσδόκητα, αρετές της Ελληνικής κοινωνίας, που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορεί να έχουν επιβιώσει μετά την δεκαετία της κατάπτωσης και της παρακμής, που μίκρυνε και οδήγησε σε ανυποληψία τη χώρα.

Από τον ξεπεσμό στην ανάταση! Η ελπίδα ξαναγεννήθηκε. Το αίσθημα του ανήκειν επέστρεψε. Το συλλογικό υποσυνείδητο αφυπνίστηκε. Η εθνική υπερηφάνεια ξαναφούντωσε.

Μια από τις ωραιότερες και πιο ελπιδοφόρες εικόνες που ζήσαμε μέσα στην ένταση της πανδημίας ήταν το λαμπερό βλέμμα και η ξέχειλη υπερηφάνεια των σπουδαίων Ελλήνων της διασποράς. Μανώλης Κέλλης και Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, καθηγητές στο ΜΙΤ, Μανώλης Δερμιτζάκης, καθηγητής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, Γιώργος Βέλμαχος, καθηγητής Χειρουργικής στο Χάρβαρντ και δεκάδες άλλοι Έλληνες επιστήμονες σε όλο τον κόσμο, καμάρωναν για την επιτυχία της χώρας τους και που είναι Έλληνες. Πώς άραγε ένιωθαν οι ίδιο άνθρωποι στα χρόνια της εθνικής ταπείνωσης;

Ανάλογη αίσθηση και αντίστοιχα αισθήματα διαπέρασαν το κύριο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και ολόκληρου του Ελληνισμού.

Η ανάκτηση της αυτοεκτίμησης και η αναγέννηση της αυτοπεποίθησης στο συλλογικό υποσυνείδητο, μαζί με την πρωτόγνωρη σχέση εμπιστοσύνης του Πολίτη προς το Κράτος, άλλαξαν συμπεριφορές και νοοτροπίες και διέλυσαν τους μύθους για τον ατίθασο και κακότροπο Έλληνα. Αυτό ο «αδιόρθωτος» για πολλούς εντός και εκτός Έλληνας μέσα από την κρίση αναδύθηκε σε υποδειγματικό Πολίτη.

Τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν αυτήν την περίοδο, αποτελούν ισχυρή βάση για να απαλλαγεί η χώρα από τις χρόνιες παθογένειες και τους κακούς της δαίμονες: Τον λαϊκισμό, το διχαστικό λόγο, τον ανορθολογισμό, τη μισαλλοδοξία, την ανερμάτιστη επιδίωξη της εξουσίας, ως αυτοσκοπού.

Αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Τα προβλήματα δύσκολα, οι παγίδες πολλές και η νεοκατακτημένη ωριμότητα της κοινωνίας είναι ακόμα πολύ εύθραυστη.

Σ’ αυτά τα αντικειμενικά εμπόδια, προστίθεται και ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα: Η έλλειψη στοιχειωδώς σοβαρής, επαρκούς και υπεύθυνης αντιπολίτευσης.

Στη δίνη της δεκάχρονης κρίσης κλονίστηκαν επικίνδυνα και οι δύο πυλώνες της Δημοκρατίας: Και η Συντηρητική και η Προοδευτική παράταξη, αλλά η Δημοκρατία άντεξε τους κλυδωνισμούς.

Ευτυχώς για τη χώρα, η Συντηρητική παράταξη, βρήκε τον βηματισμό της, ανέκτησε τη δομική θέση της στη λειτουργία του πολιτεύματος και κατάφερε να ξεπεράσει τα βαριά ιστορικά της ολισθήματα.

Δυστυχώς για τη χώρα, η Προοδευτική παράταξη εξακολουθεί να παραπαίει και να βολοδέρνει, αδύναμη και αμήχανη.

Πέρα από την αντιμετώπιση των άλλων δυσκολιών και προβλημάτων, για να επανέλθει η ισορροπία του πολιτικού συστήματος είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί ο δεύτερος πυλώνας του.

Η αδυναμία της πραγματικής Προοδευτικής παράταξης να ανακτήσει το ρόλο της και να προσαρμόσει το βηματισμό της στη νέα πραγματικότητα, έχει ανοίξει επικίνδυνες ορέξεις.

Τα «Άνθη του Κακού», που φύτρωσαν στις πλατείες των Αγανακτισμένων και οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, επιχειρούν να επιβιώσουν υποδυόμενα την Προοδευτική παράταξη.

Αλλά τέτοια υποκατάσταση είναι –αντικειμενικά και υποκειμενικά– ανέφικτη. Γιατί το τοξικό φορτίο που κουβαλούν, η υποκειμενική συγκρότηση και η περιθωριακή ιδεολογία τους, αποκλείουν την πολιτική τους μετάλλαξη σε δημοκρατική πολιτική δύναμη. Έτσι, τυχόν επιτυχία του εγχειρήματός τους, θα είναι επικίνδυνο για τη χώρα ρεσάλτο.

Ο προοδευτικός κόσμος οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του και να αποτρέψει νέα περιπέτεια σαν αυτή που ζήσαμε πρόσφατα.

* Πρώην δήμαρχος Μεταμόρφωσης και επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας