Χατζηδάκης: “Οι παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παραμένουν σταθερός οδηγός στην προσπάθειά μας για μια πιο σύγχρονη και ευρωπαϊκή Ελλάδα”

«Δεν είναι πλέον η Νέα Δημοκρατία η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή! Έχει απομακρυνθεί από τις αρχές και τις αξίες του». Το ακούμε τελευταία όλο και πιο συχνά, κυρίως από ανθρώπους που δεν είχαν και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη Νέα Δημοκρατία.

Είμαι στη Νέα Δημοκρατία από όταν ήμουν φοιτητής. Έχω τη μεγάλη τιμή να την έχω υπηρετήσει ως γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και μετά ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ως ευρωβουλευτής επί Μιλτιάδη Έβερτ και Κώστα Καραμανλή. Ως βουλευτής και υπουργός στις κυβερνήσεις 3 διαφορετικών Πρωθυπουργών: Του Κώστα Καραμανλή, του Αντώνη Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και ως αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επί Κυριάκου Μητσοτάκη.

Μπορώ, λοιπόν, να υπογραμμίσω πως, 50 χρόνια μετά την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, όχι μόνο δεν έχουμε αποκοπεί από τις παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά αντιθέτως ότι αυτές αποτελούν σταθερά οδηγό στον αγώνα μας για πιο σύγχρονη, πιο ευρωπαϊκή Ελλάδα. Τα χρόνια και οι προκλήσεις αλλάζουν, αλλά οι βασικές κατευθυντήριες αρχές έχουν μείνει σταθερές. Και εξηγώ αμέσως:

Τι ακριβώς χαρακτηρίζει την πολιτική δράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή;

– Η αταλάντευτη προσήλωση στην Ελλάδα της Ευρώπης: Ο ίδιος, αφού αποκατέστησε ομαλά τη Δημοκρατία στη χώρα, την ενέταξε στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Κόντρα στο ρεύμα της εποχής που φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Κι από τότε η Νέα Δημοκρατία είναι σταθερά η παράταξη που υπερασπίζεται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

– Η δημοσιονομική σοβαρότητα: Τα δημόσια οικονομικά ήταν νοικοκυρεμένα. Η Ελλάδα δεν είχε υψηλό δημόσιο χρέος, ενώ την ίδια στιγμή η οικονομία αναπτυσσόταν με ταχύτητα. Το ίδιο ακριβώς που επιδιώκει, δηλαδή, και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με μια σοβαρή και αξιόπιστη οικονομική πολιτική, καλύπτοντας παράλληλα τις κοινωνικές και εθνικές ανάγκες.

– Η κοινωνική ευαισθησία: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με όλες του τις πολιτικές, έθετε στο επίκεντρο τη βελτίωση της ζωής όλων των Ελλήνων και κυρίως των πιο αδύναμων. Κάτι που επιδιώκουμε κι εμείς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και για το οποίο φυσικά γινόμαστε αποδέκτες κριτικής από ορισμένους οι οποίοι ενοχλούνται από κάποια επιδόματα, που δόθηκαν από τη Νέα Δημοκρατία για την αντιμετώπιση εκτάκτων δυσκολιών. Είναι οι ίδιοι που θα ενοχλούνταν αν δεν τα δίναμε!

– Η προσήλωση στην αλήθεια: Ο Καραμανλής απεχθανόταν τον λαϊκισμό κάθε απόχρωσης και τη δημαγωγία. Το ίδιο συμβαίνει και με τη σημερινή κυβέρνηση. Εκλεγήκαμε υποσχόμενοι με διαφορά τα λιγότερα και τα κάνουμε όλα πράξη, τηρώντας τις δεσμεύσεις μας.

– Η αδιαφορία για το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος: Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενδιαφερόταν για το πολιτικό κόστος, σήμερα η Ελλάδα πιθανόν να είχε ενταχθεί με πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην ΕΕ. Οι ίδιοι που τότε του ασκούσαν κριτική σχετικά με την ένταξη μας στην ΕΕ, θα ήταν εκείνοι που πρώτοι μετέπειτα θα του κουνούσαν το δάχτυλο για τη μη έγκαιρη ένταξη της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Έτσι και εμείς σήμερα, δεν διστάζουμε να δίνουμε μάχες απέναντι σε δογματισμούς της Αριστεράς, χωρίς να λογαριάζουμε τις αντιδράσεις: Μη κρατικά Πανεπιστήμια, πανεπιστημιακό άσυλο, αποκρατικοποιήσεις, εκσυγχρονισμός της εργασιακής νομοθεσίας. Οι αντιδράσεις, άλλωστε, ξεχνιούνται, οι μεταρρυθμίσεις όμως για τους πολλούς, ανυπεράσπιστους Έλληνες μένουν!

Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι φυσικά αλάθητη. Εχει κάνει και εκείνη κατά καιρούς διάφορα λάθη. Εχει κατορθώσει, ωστόσο, να παραμένει σημείο αναφοράς για την πολιτική ζωή του τόπου. Έμεινε όρθια, τα χρόνια της κρίσης, όταν ένα άλλο κόμμα εξουσίας κατέρρευσε και ψάχνει ακόμα την ταυτότητά του, στη βάση κυρίως της νοσταλγίας. Κι ας μην ξεχνάμε ότι, λίγα χρόνια μετά, ένας ευκαιριακός συνασπισμός προσώπων, με μοναδικά συνδετικά στοιχεία τον ακραίο λαϊκισμό και την τοξικότητα, επίσης, κατέρρευσε.

Και γιατί έμεινε όρθια η Νέα Δημοκρατία; Έμεινε όρθια, διότι παρά τα όποια λάθη της, ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Όταν επιχειρούσαμε να κάνουμε αποκρατικοποιήσεις, οι υπόλοιποι ήταν απέναντι. Όταν επιχειρούσαμε να κρατήσουμε κάποιο νοικοκυριό στα οικονομικά, όλοι οι άλλοι λέγαν «πόσα λίγα δίνετε. Πόσο ανάλγητοι είστε». Ενώ στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να ήμασταν ακόμα πιο συγκρατημένοι!

Έμεινε όμως όρθια η Νέα Δημοκρατία, διότι μπορεί και συνδυάζει δυο πράγματα: την προσήλωση στις αρχές της με την ανανέωση και την εξέλιξη. Αλίμονο αν, ως κόμμα εξουσίας, φοβόμασταν τα σύγχρονα ρεύματα. Αλίμονο αν αντιμετωπίζαμε τα πάντα απολύτως δογματικά σαν να είναι η Νέα Δημοκρατία κάποιου είδους πολιτική «θρησκεία». Τότε δεν θα ήμασταν η Νέα Δημοκρατία, αλλά το ΚΚΕ!

Υπάρχει άραγε κανείς που, στην ιστορική διαδρομή από εδώ και πέρα, να μπορεί να φανταστεί το μέλλον της Ελλάδας χωρίς τη Νέα Δημοκρατία βασικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος; Αν δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, τότε ποιος θα είναι; Δεν θα είμαστε και δεν θα πρέπει φυσικά να είμαστε μόνοι μας. Η Δημοκρατία χρειάζεται ισορροπία. Εύχομαι οι εσωκομματικές διαδικασίες στα άλλα κόμματα να φέρουν αποτελέσματα που θα οδηγήσουν σε ένα γόνιμο και σοβαρό πολιτικό διάλογο στην Ελληνική Δημοκρατία. Εκείνοι θα κάνουν ό,τι νομίζουν. Εμείς όμως πρέπει να συνεχίσουμε μπροστά, συνδυάζοντας την παράδοση με τα σύγχρονα ρεύματα. Την ανανέωση με την υπευθυνότητα και την ποιότητα. Όπως έκανε ο Καραμανλής, όταν γύρισε από την αυτοεξορία του το 1974!