ΑΚΤΙΔΑ: Λύση και όχι Διάλυση

Ο Όμιλος Κοινωνικού και Πολιτικού Προβληματισμού “ΑΚΤΙΔΑ” καταθέτει τις θέσεις του σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά και για το πως μπορεί να βγει η χώρα από το σημερινό αδιέξοδό της.  
“Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη ίσως καμπή της μεταπολιτευτικής ιστορίας της. Με διλήμματα και διακυβεύματα, που αφορούν την σοβαρά ραγισμένη οικονομία της, το παρόν και το μέλλον των πολιτών της, την ίδια την εθνική και γεωπολιτική υπόσταση της.
Οι αιτίες και οι ευθύνες, για το ότι η χώρα κατάντησε σε αυτήν την χείριστη κατάσταση, είναι μεγάλες. Και έχουν ονοματεπώνυμα. Σε προηγούμενες δεκαετίες. Στην δεκαετία του 2.000. Στα χρόνια, από τότε που προέκυψε η μεγάλη παγκόσμια κρίση. Στα χρόνια των μνημονίων, από το 2.010 μέχρι το 2.015. Και στο τελευταίο εξάμηνο της σημερινής Κυβέρνησης.
Όλα και όλοι έχουν ευθύνες. Αλλά δεν είναι τώρα η ώρα των καταλογισμών. Είναι η ώρα της προσπάθειας, για την σωτηρία της πατρίδας. Και αυτή η ώρα είναι υπέρτατη των όποιων ευθυνών..
Τα μέλη της “ΑΚΤΙΔΑΣ”, από τότε που συγκροτηθήκαμε ως όμιλος κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού, διαβουλευόμαστε πολύ αλλά μιλάμε λίγο. Γιατί θέλουμε ο λόγος μας, όταν εκπέμπεται, να έχει αξία σοβαρότητας και χρησιμότητας. Όμως, δεν κρυβόμαστε. Μιλάμε καθαρά, ανοιχτά και υπεύθυνα..
Οι μνημονιακές πολιτικές, χρόνια τώρα, επιβάλλονται στην χώρα μας, από τα συμφέροντα των δανειστών της ( τοκογλυφικά, πολιτικά και γεωπολιτικά ), για την κάλυψη των ελλειμμάτων της οικονομίας της, του πολιτικού της προσωπικού, της κοινωνικής της συγκρότησης και των εθνικών της αναγκών.  Και οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ανεξαρτήτως πολιτικοϊδεολογικού στίγματος, προτιμούν αυτές τις πολιτικές, από την χρεοκοπία, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ευρώ. Κάτι που σωστά εκτιμάται, ότι θα είχε αποτελέσματα καταστροφικά για την οικονομία της, αόριστα για το μέλλον της και επικίνδυνα για την εθνική της ασφάλεια.
Αλλά και αυτές οι πολιτικές, που περιλαμβάνουν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής ( με υπερφορολόγηση και περικοπές ) και μεταρρυθμίσεις οργάνωσης του κράτους και της οικονομικής δραστηριότητας, εφαρμόσθηκαν στρεβλά και απέδωσαν ελάχιστα μέχρι τώρα. Είτε γιατί σχεδιάσθηκαν σε σαθρές και αδιέξοδες βάσεις είτε γιατί δεν υλοποιήθηκαν επαρκώς, από τον εσωτερικό πολιτικαντισμό. Ιδίως οι μεταρρυθμίσεις, που ήταν και είναι αναγκαίες, για την κρατική αναδιοργάνωση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, χωρίς κανένα μνημόνιο να χρειάζεται να τις επιβάλει.
Πολιτικά σαθρές, οικονομικά αδιέξοδες και επί πλέον ιδεοληπτικές ήσαν οι βάσεις και οι επιδιώξεις της σημερινής Κυβέρνησης, στην εξάμηνη διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών θεσμών και των δανειστών. Με αποτέλεσμα να επιδεινωθούν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που προσπαθούσε, με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και τόπο, να επιλύσει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η συνειδητοποίηση – αντικειμενικά ή και εκβιαστικά – της σκληρής πραγματικότητας και η αδήριτη ανάγκη να αποτραπεί η οικονομική κατάρρευση και η άτακτη χρεοκοπία της χώρας, ήταν νομοτελειακά βέβαιο να οδηγήσει την κυβερνητική ηγεσία σε εχέφρονα αναδίπλωση, πολιτική στροφή και οδυνηρή – για την ίδια και την ελληνική κοινωνία – αποδοχή ενός νέου μνημονίου. Που προβλέπει πάλι φορολογικές επιβαρύνσεις, περικοπές και μεταρρυθμίσεις. Διαφορά με τα προηγούμενα μνημόνια, ότι αυτό στηρίζεται από την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων και της Βουλής.
Θεωρούμε, ότι αυτή η ευρεία στήριξη του νέου οδυνηρού προγράμματος μπορεί να αποτελέσει την μεγαλύτερη εγγύηση, για την αποτελεσματική εφαρμογή του. Κυρίως στον τομέα των μεταρρυθμίσεων. Αρκεί να εκλείψουν και να μην επαναληφθούν τα σοβαρότατα λάθη του τελευταίου εξαμήνου.
Αλλά η εφαρμογή του προγράμματος πρέπει να συνοδευτεί από εφαρμογή συγκροτημένου σχεδίου ριζικής αναδιοργάνωσης του κράτους, οικονομικής λειτουργίας και παραγωγικής διαδικασίας.  Σχεδίου, για την διαμόρφωση του οποίου τα μέλη της “ΑΚΤΙΔΑΣ” έχουν διατυπώσει και θα συνεχίσουν να διατυπώνουν συγκεκριμένες προτάσεις. Μόνο έτσι μπορεί τα οδυνηρά μέτρα να συμβάλουν στην πραγματική έξοδο της χώρας από την κρίση και την καλύτερη δυνατή προοπτική της, μέσα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.
Είναι μάλλον η τελευταία φορά, που ο βασανισμός της κοινωνίας των πολιτών μπορεί να υποχρεώσει στην συγκροτημένη ανασυγκρότηση της χώρας και να δώσει ευκαιρία λύσης των προβλημάτων της. Και είναι ευθύνη της Κυβέρνησης και ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, να μην γίνει τραγωδία διάλυσης αυτή η μοναδική ευκαιρία λύσης”.