“Η αποκάλυψη ενός θρασύδειλου”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Σαν να μην είχε άλλα προβλήματα η κοινωνία, κρεμάστηκε για πολλές εβδομάδες πίσω από τον αδίστακτο αρχιδολοφόνο της 17η Νοέμβρη. Κινδύνευε, λέει, η πολύτιμη ζωή του από απεργία πείνας που έκανε για να μεταχθεί στη φυλακή της αρεσκείας του. Η ζωή του κρεμόταν, τάχα, σε μία κλωστή.

Δεκάδες διαδηλώσεις, που τροφοδότησαν γερά την πανδημία. Χιλιάδες περιθωριακών, ηλιθίων και τυφλωμένων φανατικών, μόλυναν καθημερινά την κοινωνία, ρύπαιναν το περιβάλλον και δηλητηρίαζαν το μυαλό και τη σκέψη πολλών νέων, που έβλεπαν στο πρόσωπο αυτού του «κάλπικου παρά» τον αγωνιστή, τον ήρωα και τον «επαναστάτη». Οι νέοι αγνοούσαν ότι πρόκειται για έναν θρασύδειλο, άνανδρο και αδίστακτο φονιά, που δολοφονούσε πισώπλατα ανυποψίαστους ανθρώπους, για να καλύψει τα αβυσσαλέα συμπλέγματά του και να επιβεβαιώσει τη διεστραμμένη ύπαρξή του.

Σημαντικό μέρος της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στοιχήθηκε πίσω από τα καμώματα του γελοίου «αγωνιστή». Άλλοι από τύφλωση κι άλλοι από ηλίθιο καιροσκοπισμό. Υποκριτικές και δόλιες «ευαίσθητες ψυχές» και κάποιοι καλοπροαίρετοι αφελείς, ανησύχησαν μήπως πληγεί το Κράτος Δικαίου. (Αλήθεια, ποιο Κράτος Δικαίου, υπαγορεύει πως ένας ειδεχθής αρχιδολοφόνος, αποφασίζει σε ποιες φυλακές θα εκτίει την ποινή του;)

Η Κυβέρνηση είτε από αφέλεια είτε γιατί έκρινε ότι Δρίτσες, Φίληδες, Βούτσηδες και λοιπές Συριζαϊκές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού, εδραιώνουν περισσότερο την πολιτική της κυριαρχία, άφησε να γίνει πολιτικό ζήτημα ένα τερατώδες αίτημα. Φτάσαμε στο σημείο κυβερνητικοί παράγοντες να μπαίνουν σε διάλογο με τον «κύριο Κουφοντίνα». Ευτυχώς, που δεν υπέκυψε στον εκβιασμό και διέσωσε το κύρος της και το κύρος της Πολιτείας.

Και ξαφνικά το μπαλόνι ξεφούσκωσε άδοξα. Ο «αλύγιστος αγωνιστής», έδειξε ποιος πραγματικά είναι, αφήνοντας σύξυλους και έκθετους φανατικούς, καιροσκόπους, «ευαίσθητους» και αφελείς. Ένα θλιβερό ανθρωποειδές που δολοφονούσε ύπουλα, θεωρώντας ότι η ζωή των άλλων αξίζει μόνο όσο του χρειάζεται, για να επιβεβαιώσει τη νοσηρή του ύπαρξη. Το «τομάρι» του, όμως, αξίζει όσο ολόκληρο το σύμπαν!
Με τέτοιο αξιακό κώδικα, ήταν αδύνατο να διακινδυνεύσει τη δική του «πολύτιμη ζωή». Ακόμα κι’ η «αυθόρμητη» εμφάνισή του στις Αρχές, όταν αποκαλύφτηκε η δολοφονική σπείρα της 17η Νοέμβρη, έγινε από φόβο μην κινδυνέψει το τομάρι του.

Το αποκορύφωμα αυτής της θλιβερής κωμωδίας, που ζήσαμε, είναι οι παρανοϊκές δηλώσεις του θρασύδειλου, με τις οποίες μας πληροφόρησε ότι σταματάει τον «αγώνα». Ευχαριστεί τους «προοδευτικούς» ανθρώπους, που αγωνίστηκαν ενάντια σε μια απάνθρωπη εξουσία! Οι άνανδρες, πισώπλατες δολοφονίες ανυποψίαστων ανθρώπων, δεν είναι απάνθρωπες. Απάνθρωπο είναι να μην τον πηγαίνουν στον Κορυδαλλό, για να σχεδιάσει νέες. Η «οικογένεια που κυβερνά», επίλεκτο μέλος της οποίας δολοφόνησε ο ίδιος, είναι αδίστακτη.

Ο ίδιος που δολοφόνησε εν ψυχρώ ακόμα και 85χρονο, είναι ευαίσθητος και ….διστακτικός.
Θα αντιληφθούν άραγε, τουλάχιστον οι παρασυρμένοι νέοι, για ποιόν «αγωνίζονταν»; Ή η κακοφορμισμένη νεοπλασία στο κοινωνικό σώμα θα επεκταθεί;

Ας ελπίσουμε το πρώτο……