Η θέση της Λαϊκής Συσπείρωσης για το Στρατηγικό Σχεδιασμό

Η Λαϊκή Συσπείρωση Αμαρουσίου τοποθετήθηκε στο Δημοτικο Συμβούλιο σχετικά με το Στρατηγικό Σχεδιασμό του Δήμου Αμαρουσίου 2015 – 2019. Η θέση της παράταξης έχει ως εξής:
“Η εκπόνηση του Στρατηγικού Σχεδιασμού (Σ.Σ.) αποτελεί το πρώτο στάδιο για την εκπόνηση του Επιχειρησιακού Προγράμματος 2015 – 2019 του δήμου. Αποτελεί, σύμφωνα με τους συντάκτες του, «το βασικότερο εργαλείο για τον σχεδιασμό των πολιτικών και της επιχειρησιακής λειτουργίας του Δήμου για την επόμενη πενταετία». Από την πρώτη κιόλας ανάγνωσή του – σκόπιμα η δημοτική Αρχή δεν μας έδωσε το χρόνο για την ολοκληρωμένη μελέτη του – γίνεται φανερό ότι αποτελεί μια προς το χειρότερο επικαιροποίηση του προηγούμενου Επιχειρησιακού Προγράμματος 2011 – 2014 του δήμου. Ενός Προγράμματος που κι αυτό έμεινε στα χαρτιά σε σχέση με όσους στόχους του υπόσχονταν μέτρα και έργα για τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων της πόλης μας που, αντίθετα, επιδεινώθηκαν.

Η ουσία του νέου Στρατηγικού Σχεδιασμού είναι ότι επαναλαμβάνει και «εμπλουτίζει»  τις αντιλαϊκές προβλέψεις του προηγούμενου, επιχειρώντας και πάλι να τις ωραιοποιήσει με τις ίδιες βαρύγδουπες, πλην ανέξοδες, υποσχέσεις για παρεμβάσεις όπως (για να περιοριστούμε εδώ μόνο στις «βασικές στρατηγικές κατευθύνσεις» του «Άξονα 1 “Περιβάλλον και ποιότητα ζωής”»): «Δημιουργία νέων ελεύθερων χώρων και χώρων πρασίνου, σε κάθε γειτονιά», «Βελτίωση των κυκλοφοριακών συνθηκών στην πόλη», «περαιτέρω προώθηση της Ανακύκλωσης», «Ανάπτυξη, βελτίωση … βασικών υποδομών (πχ … δίκτυο όμβριων, αντιπλημμυρική προστασία …)». Πρόκειται για διατυπώσεις που μεταφέρθηκαν αυτούσιες και στο νέο Σχεδιασμό από το προηγούμενο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (ΕΠ) του δήμου, καθώς καμία δράση ή έργο από τα παραπάνω δεν υλοποιήθηκε, αντίθετα οι συνθήκες επιδεινώθηκαν. Λίγο αν ξύσει κανείς το εικονικό του επίχρισμα, θα διαπιστώσει ότι εκφράζει και υλοποιεί σε τοπικό επίπεδο, με πλήρη συνέπεια, το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής της άρχουσας τάξης, όπως υλοποιείται μέσω του πολιτικού της προσωπικού σε περίοδο όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, και όπως συγκεκριμένα αποτυπώνεται, ειδικότερα για την Αττική, στο νόμο 4277/2014 «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής» (στο εξής ΝΡΣΑ).
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού, όπως ευθέως ομολογείται και στο κείμενο του Σ.Σ., «σκοπός των Επιχειρησιακών Προγραμμάτων (ΕΠ) των δήμων είναι η προώθηση της δημοτικής και της εσωτερικής ανάπτυξης του Δήμου, σε εναρμόνιση με τις κατευθύνσεις του αναπτυξιακού σχεδιασμού σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και τις νέες αρμοδιότητες που ορίζει το Πρόγραμμα «Καλλικράτης».
Με βάση, λοιπόν, τις προβλέψεις του ΝΡΣΑ για το Μαρούσι ας δούμε ποια σχέση μπορεί να έχει με την πραγματικότητα ο επαναλαμβανόμενος και πάλι ισχυρισμός ότι «όραμα του Δήμου είναι να γίνει το Μαρούσι προάστιο ξανά, μια πόλη ανθρώπινη, με σύγχρονες υποδομές»:
-Στο άρθρο 10, παρ.3.2 το Μαρούσι εντάσσεται στην κατηγορία των «Διαδημοτικών Κέντρων Ευρείας Ακτινοβολίας» στη «χωρική ενότητα του Λεκανοπεδίου». Πρόκειται για πολεοδομικά κέντρα «που συγκεντρώνουν πολυδιάστατη ανάπτυξη και έχουν σημαντική εμβέλεια μέσα στη Χωρική Ενότητα στην οποία ανήκουν … και μπορεί να περιλαμβάνουν και ορισμένες συμπληρωματικές δραστηριότητες μητροπολιτικής ακτινοβολίας». Ξεχνούν βέβαια να πουν, ότι αυτό το κέντρο «ευρείας ακτινοβολίας» είναι σήμερα ένα ασφυκτικά τσιμεντοποιημένο αστικό κέντρο, τεμαχισμένο περίπου ως «μπακλαβάς» από τρεις τεράστιους διασταυρούμενους κυκλοφοριακούς άξονες (Λ. Κηφισίας, Γραμμή ΗΣΑΠ, Αττική Οδός ανοιχτή σε όλο το μήκος της), με καθημερινά προβλήματα βαριάς κυκλοφοριακής συμφόρησης, με συχνές υπερβάσεις των επιτρεπόμενων ορίων των ατμοσφαιρικών ρύπων και με ελάχιστο απόθεμα σε ελεύθερους, αδόμητους χώρους, που όλο και περισσότερο ροκανίζεται με την πάροδο του χρόνου αλλά και με σοβαρές ελλείψεις σε τεχνικές υποδομές (παροχέτευση ομβρίων, αποχέτευση λυμάτων, αντιπλημμυρική προστασία, διάνοιξη δρόμων, διαχείριση απορριμμάτων, ηλεκτροφωτισμός κ.ά.)
– Επιπλέον στο άρθρο 11 («Οργάνωση αξόνων και πόλων ανάπτυξης») παρ.3.2, το Μαρούσι κατηγοριοποιείται ως ένας από τους τρεις «Πόλους εθνικής και μητροπολιτικής εμβέλειας» της Αττικής «με εξειδίκευση στις επιχειρήσεις, το υπερτοπικό εμπόριο, την αναψυχή, τις υπηρεσίες υγείας, τον αθλητισμό και τη διοίκηση».
– Τέλος, στην παρ. 2.1 του άρθρου 11 το Μαρούσι τοποθετείται στη διασταύρωση των δύο (από τους τρείς προβλεπόμενους στην Αττική) «Αναπτυξιακούς Άξονες διεθνούς και εθνικής εμβέλειας» προικισμένους με αντίστοιχης βαρύτητας χρήσεις. Από τον «Κεντρικό Άξονα του Πολεοδομικού Συγκροτήματος», μέσω του τελευταίου κλάδου του, της Λ. Κηφισίας, και  τον «Αναπτυξιακό Άξονα Ανατολής – Δύσης», μέσω της Αττικής Οδού.
Εάν τα παραπάνω τα συνδυάσει κανείς με το βαρύνοντα ρόλο της Αττικής στο συνολικότερο αναπτυξιακό (φιλομονοπωλιακό, μη το ξεχνάμε) σχεδιασμό της χώρας, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι το «όραμα» της δημοτικής Αρχής για ένα «Μαρούσι προάστιο ξανά» μόνο στη σφαίρα της εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να αναζητηθεί.
Στο πλαίσιο αυτό ο Σ.Σ. 2015-19 κινείται ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενες μεταξύ τους κατευθύνσεις: Την επίπλαστη που έχει ως στόχο να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα και την ουσιαστική, αυτή δηλαδή που στην πράξη υπηρετεί, με στόχο την υλοποίηση, σε επίπεδο δήμου, των κεντρικών κατευθύνσεων του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου.

Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται πλασματικές «προτεραιότητες» όπως:
– «Η οικονομική εξυγίανση του Δήμου….»: Ποια «εξυγίανση», όμως, μπορεί να υπάρξει όταν στην ίδια τη μελέτη του Σ.Σ. αναγνωρίζεται η τραγική οικονομική κατάσταση της Τοπικής Διοίκησης, που αναμένεται μάλιστα να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο με το 3ο Μνημόνιο που συνομολόγησε η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη θερμή συμπαράσταση και υποστήριξη των υπόλοιπων αστικών κομμάτων και του κ. Πατούλη προέδρου της ΚΕΔΕ!!!
– «Η νέα πολεοδομική στρατηγική που στόχο έχει την ενίσχυση του οικιστικού χαρακτήρα του Δήμου, σε βάρος των εμπορικών χρήσεων, υπερτοπικού κυρίως χαρακτήρα»: Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προβλέπει το ΝΡΣΑ αλλά και ο ίδιος ο Σ.Σ. 2015-19 σε άλλα σημεία, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
– «Η αναγέννηση των γειτονιών της πόλης, μέσα από την υλοποίηση ενός τουλάχιστον μεγάλου έργου σε κάθε γειτονιά της πόλης». Μα εκτός από τις νέες θηριώδεις υπεραγορές (Hondo’s Center, Σ.Μ. «Βασιλόπουλος») και την επικείμενη ανασκαφή της πλατείας Ευτέρπης στο σταθμό του ΗΣΑΠ για πάρκινγκ δεν έχουμε δει, για να μείνουμε στην τελευταία περίοδο, κανένα συγκεκριμένο «μεγάλο έργο», που να «αναγέννησε» έστω και μία γειτονιά. Και αυτά ακόμη τα εκατομμύρια που ρίχτηκαν για την «κλιματική αναβάθμιση» – άλλο παραμύθι αυτό – και τη συνεπαγόμενη, υποτίθεται, εμπορική αναζωογόνησή του – την είδε κανείς; – όχι μόνο πήγαν στράφι αλλά τραβούν και άλλα χρήματα για επισκευές και συντηρήσεις, πέρα από κάθε αρχική πρόβλεψη.
– «Η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει η πόλη. Η επένδυση στην ενότητα των υγιών δυνάμεων της περιοχής». Δείγματα γραφής για το πώς εννοεί την προτεραιότητα αυτή η δημοτική Αρχή έδωσε και πρόσφατα με τη ιδιωτικοποίηση, μέσω Κοιν.Σ.Επ., της λειτουργίας των παιδικών σταθμών και του Κέντρου δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με ειδικές ανάγκες (ΚΔΑΠ – ΜΕΑ). Από την άλλη μεριά ο διαχωρισμός των μαρουσιωτών σε «υγιείς δυνάμεις» και μη δημιουργεί εύλογα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.

Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται «στρατηγικές κατευθύνσεις» όπως:
– «Πρωτοβουλίες με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας και τη βελτιστοποίηση του ενεργειακού προγραμματισμού» και
– «Ολοκληρωμένη προσέγγιση αναπλάσεων, με έμφαση στην ολοκλήρωση του έργου της Βιοκλιματικής Ανάπλασης του Κέντρου του Αμαρουσίου». Δηλαδή κι άλλα χρήματα σε ήδη αποτυχημένα έργα βιτρίνας σύμφωνα με της ευρωενωσιακές και κυβερνητικές κατευθύνσεις στο πλαίσιο του «Συμφώνου των Δημάρχων».
– «Ενίσχυση της Υπηρεσίας Καθαριότητας, …. αναζήτηση συμμαχιών και συνεργασιών με όμορους ΟΤΑ, στο πλαίσιο των προβλέψεων του Καλλικράτη, για τη διαχείριση απορριμμάτων». Πρόκειται για σαφή προσχώρηση του δήμου στη λογική των κυβερνητικής έμπνευσης («Δούρειας» για την Αττική) «Τοπικών Σχεδίων Διαχείρισης», που φορτώνουν στους δήμους την ευθύνη για τη χωροθέτηση και κατασκευή μέσα στον οικιστικό ιστό μονάδων επεξεργασίας, που θα ξεπερνούν το 50%  της παραγόμενης ποσότητας. Και αυτό με όρους που (α) θα φορτώνουν μονομερώς το αυξημένο κόστος στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας (βλ. σύστημα «πληρώνω όσο πετάω») και (β) θα ιδιωτικοποιούν τη λειτουργία τους, δεδομένης της απαγόρευσης των προσλήψεων μόνιμου προσωπικού.
– «Εφαρμογή συστήματος ελεγχόμενης στάθμευσης, αρχικά στο Κέντρο του Αμαρουσίου και σε γειτονιές με υπερτοπικές χρήσεις». Επανέρχεται δηλαδή η απειλή για το χαράτσι στάθμευσης.
– «Πρωτοβουλίες ανάδειξης και προβολής της πόλης ως τουριστικού και επιχειρηματικού προορισμού, μέσα από διεθνείς συνεργασίες, με στόχο την προσέλκυση επενδυτών αλλά και νέων επισκεπτών». Να, λοιπόν,  πώς εννοεί η δημοτική Αρχή το «όραμά» της να ξαναγίνει προάστιο το Μαρούσι!
– «Αναλυτική κοστολόγηση λειτουργιών και προσαρμογή στην τρέχουσα δημοσιονομική συγκυρία» και
– «Αναζήτηση επιπλέον πηγών εσόδων (π.χ. ελεγχόμενη στάθμευση)». Πρόκειται για ξεκάθαρη αποκάλυψη της βούλησης για παραπέρα αφαίμαξη του λεηλατημένου εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας.

Αποκαλυπτική για τη σύμπλεξη της δημοτικής Αρχής με το κατασκευαστικό κεφάλαιο είναι η ενότητα του Σ.Σ. που αναφέρεται τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Προβλέπεται να υλοποιηθούν στην 5ετία 2015 – 2019 έργα συνολικής επενδυτικής δαπάνης 37.761.000 € με την παραχώρηση στους επενδυτές (κατασκευαστικοί όμιλοι, τράπεζες, άλλα κεφάλαια) πολύτιμης δημόσιας περιουσίας για επιχειρηματική εκμετάλλευση διάρκειας από 20 έως 30 χρόνων, όπως (σε παρένθεση η έκταση και το ύψος της επένδυσης):
-Το κτήμα Καρέλλα (113 στρ. – 5.200.000 €)
– Ο χώρος της πρώην ΕΤΕΒΑ (40,6 στρ. – 1.200.000 €)
– Η πλατεία της Νέας Λέσβου (9,0 στρ.) μαζί με το «ημιτελές πάρκο» στον Άγιο Θωμά (5,85 στρ.), ένα χώρο στον Παράδεισο (2,50 στρ.) και δύο μικρότερους (1.200.000 €).
– Ο δημοτικός ηλεκτροφωτισμός (5.430.000 €)
– Το ακίνητο «Σπύρος Λούης» (3,06 στρ. – 7.000.000 €),
– Η κατασκευή ενός βρεφονηπιακού σταθμού (813.000 €) και τέλος,
– Οι χώροι στο ΟΤ 1085 του Αγίου Θωμά (3,56 στρ. – 430 θέσεις στάθμευσης) και του πρώην ΙΓΕ επί της Λ. Κηφισίας (2,6 στρ. – 198 θέσεις) για υπόγεια πάρκινγκ, μέσω συμβάσεων παραχώρησης (16.918.000 €).
Από την παράθεση των πιο πάνω προβλεπόμενων έργων επιβεβαιώνεται ότι και στην περίπτωση του Μαρουσιού τα διάφορα επενδυτικά σχέδια και η ανάγκη των ομίλων για κερδοφορία απαιτούν την ιδιωτικοποίηση των τελευταίων μεγάλων και μικρότερων ελεύθερων χώρων της πόλης μας για να κατασκευαστούν υποδομές και εγκαταστάσεις, που θα υπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου καταδικάζοντας σε απόλυτη αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών αναγκών, όπως διασφάλισης του μικροκλίματος, χώρων δωρεάν λαϊκού αθλητισμού και αναψυχής, χώρων υποδοχής σε περίπτωση σεισμού κλπ.
Με βάση τα παραπάνω η Λαϊκή Συσπείρωση λέει ΟΧΙ στον αντιλαϊκό Στρατηγικό Σχεδιασμό του Δήμου. Μέσα σ’ αυτό εκφράζεται μια πολιτική που ακολουθεί πιστά σε τοπικό επίπεδο τη γενικότερη Κυβερνητική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας. Απέναντί του αντιτάσσουμε την αποδοκιμασία μας, την αντίθεσή μας σε κάθε είδους προσπάθεια εγκλωβισμού των εργαζομένων σε μηχανισμούς και προγράμματα συνδιαχείρισης της κρίσης, αποκαλύπτουμε την γενεσιουργό αιτία της, που δεν είναι ούτε κάποια «μοντέλα ανάπτυξης», ούτε κάποιες «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Είναι η ίδια η εξουσία των διεθνικών μονοπωλίων που την γεννά, την αναπαράγει και την οξύνει στο δρόμο για όλο και μεγαλύτερα κέρδη.
Είναι καθαρό, ότι η πολιτική αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει, τίποτα δεν πρόκειται να κερδηθεί, εάν δεν αναπτυχθεί ένα αποφασισμένο, μαζικό , διεκδικητικό κίνημα απέναντί της σε συνδυασμό με τους συνολικότερους αγώνες των εργαζομένων για καλύτερους όρους δουλειάς και διαβίωσης. Τελικά καθήκον των εργαζομένων σήμερα είναι η αναγέννηση του εργατικού κινήματος, η οργάνωση της πάλης για ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων ετών, για ακύρωση των σχεδιασμών της άρχουσας τάξης που στοχεύουν στην καπιταλιστική ανάπτυξη σε βάρος των εργαζομένων, η συγκέντρωση δυνάμεων για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης, η αποδέσμευση από την ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική λαϊκή εξουσία”.