“Κεντροαριστερά: Μεγάλη ευκαιρία ή μέγας κίνδυνος;”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Δικηγόρου και πρώην Δημάρχου Μεταμόρφωσης

Τρία απροσδόκητα, -και έξω από κάθε πρόβλεψη-, γεγονότα, προκάλεσαν τεκτονικές αλλαγές στο χώρο της Κεντροαριστεράς, με βαρύνουσες προεκτάσεις σ’ ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ενδεχομένως σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία της χώρας.

Πρώτα, η αιφνίδια δραματική αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά από την εν εξελίξει διαδικασία εκλογής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Στη συνέχεια, οι νέες υποψηφιότητες, με μακράν προέχουσα αυτήν του Γιώργου Παπανδρέου, μετά την αποχώρηση της Φώφης..

Και τελευταίο, ο απροσδόκητος θάνατός της, που αποκάλυψε συγκλονιστικά στοιχεία για τις εκπληκτικές προσωπικές αρετές της, που εύλογα προσμετρήθηκαν και στον πολιτικό της απολογισμό.

Κι’ όλα αυτά, μέσα σε λιγότερο από 15 μέρες! Αυτές οι 15 μέρες, δεν συγκλόνισαν μόνο την Κεντροαριστερά. Τα δυο γεγονότα που αφορούσαν την τραγωδία και το ανθρώπινο μεγαλείο με το οποίο την αντιμετώπισε η Φώφη, συγκλόνισαν και συγκίνησαν ολόκληρη την Ελλάδα, έξω και πέρα από ιδεολογικά και κομματικά σύνορα.

Εκτός από το «ευ θνήσκειν», που πανάξια διασφάλισε στον εαυτό της η Φώφη, με τη μεγαλειώδη έξοδό της, πρόσφερε μια τεράστια και μοναδική υπηρεσία στην Κεντροαριστερά, υπερκαλύπτοντας αδυναμίες, σφάλματα ή ανεπάρκειες του παρελθόντος.

Αποκατέστησε ηθικά τον καθημαγμένο και κατασπιλωμένο πολιτικό χώρο και τον επανασυνέδεσε ψυχοσυναισθηματικά με την κοινωνία. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο στο συλλογικό υποσυνείδητο, σχετικά με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ!

Επιπλέον, με τα βαθιά ανθρώπινα αισθήματα που εξέπεμψε, απάλυνε τη στεγνή και ανελέητη πολιτική αντιπαράθεση, θυμίζοντας σε όλους ότι υπάρχουν κι άλλες αξίες στη ζωή, πάνω από τις μάχες για την εξουσί.

Αυτό είναι το μέγα πολιτικό κεφάλαιο που κληροδοτεί η Φώφη στους επιγόνους της και η πολιτική της παρακαταθήκη για τη χώρα. Ό,τι δεν κατάφερε με την θριαμβευτική εκλογή της από 211.190 πολίτες το 2017, το κατάφερε με το παραπάνω με την ασύγκριτη ευγένεια και γενναιότητα της εξόδου της,

**********

Η έκπληξη της υποψηφιότητας του Γιώργου Παπανδρέου ήρθε, με ιδιόρρυθμο τρόπο, μετά τη δραματική αποχώρηση της Φώφης.

Είναι μια αμφιλεγόμενη υποψηφιότητα, με στοιχεία σουρεαλιστικά και αλλόκοτα. Αλλά στην πολιτική οι δρόμοι και οι τρόποι είναι αναρίθμητοι. Και όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Καλό ή καταστροφικό.

Όπως και να έχει, η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου, άλλαξε το σκηνικό και προκάλεσε ανάμικτες αντιδράσεις, προσθέτοντας, πάντως κινητικότητα και ευρύτερο ενδιαφέρον στην εκλογική διαδικασία. Η κορύφωση του ενδιαφέροντος, που προκάλεσε ο θάνατος της Φώφης, φέρνει την Κεντροαριστερά σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Οι προϋποθέσεις για μεγάλη προσέλευση στην εκλογή και την συνακόλουθη πολιτική της βαρύτητα, είναι πλέον ιδανικές. Αν δεν τις διαταράξουν μικρότητες και καμώματα, η συμμετοχή μπορεί να ξεπεράσει το 2017.

Αν αυτό συμβεί, μπορεί ν’ αποτελέσει την αφετηρία για την –εθνικώς αναγκαία- αποκατάσταση του δεύτερου πυλώνα της Δημοκρατίας, της πραγματικής προοδευτικής παράταξης. Μεγάλη ευκαιρία, που δεν αφορά ένα κόμμα, έναν πολιτικό χώρο αλλά την αποκατάσταση των θεμελιωδών όρων λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Αλλά το μαχαίρι είναι δίκοπο: χωρίς συναίσθηση ιστορικής ευθύνης, χωρίς ξεκάθαρο και σθεναρό πολιτικό λόγο, χωρίς πολιτική αυτοπεποίθηση, χωρίς αποτίναξη συμπλεγμάτων απέναντι στην περιφερόμενη δόλια και προσχηματική «προοδευτικότητα», η ευκαιρία μπορεί να αποδειχτεί μέγας κίνδυνος, που θα σημάνει το αμετάκλητο τέλος της ιστορικής παράταξης και την επ’ αόριστον παράταση του δικοκομματισμού του ενάμιση κόμματος.

Οι πραγματικά προοδευτικοί δημοκρατικοί πολίτες έχουν χρέος να προσέλθουν στην εκλογή της 5ης Δεκεμβρίου, με πλήρη συναίσθηση του τι διακυβεύεται για το ΠΑΣΟΚ, την προοδευτική παράταξη, την κοινωνία και τη χώρα.

Ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη και χρέος έχουν οι υποψήφιοι να ξεκαθαρίσουν, χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα, τι θεωρούν προοδευτικό και ποια θέση έχουν για το προδιαγραφόμενο πιθανό δίλημμα της επόμενης των εθνικών εκλογών.