“Οι 9 ημέρες που μπορεί να συγκλονίσουν την ιστορία”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα, Δικηγόρου και π. Δημάρχου Μεταμόρφωσης στο Χ-τύπο

Αν κανένα κόμμα δεν εξασφαλίσει απόλυτη πλειοψηφία 151 εδρών στις εκλογές, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ακολουθήσει τη διαδικασία των διαδοχικών διερευνητικών εντολών στους αρχηγούς των τριών πρώτων κομμάτων, (αρθ. 37 Συντάγματος)

Με τη νάρκη της διαλυτικής αναλογικής που φύτεψε ο ΣΥΡΙΖΑ στα θεμέλια της χώρας, η ανάδειξη πλειοψηφίας αποκλείεται.

Επομένως, η διαδικασία των διερευνητικών εντολών είναι αναπόφευκτη.

Οι διερευνητικές εντολές ισχύουν για τρεις ημέρες, μέσα στις οποίες ο εντολοδόχος αρχηγός είτε σχηματίζει κυβέρνηση είτε καταθέτει την εντολή.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Πώς διαπιστώνεται αν κάποιος εντολοδόχος εξασφαλίζει πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση; Δεν προβλέπεται πώς διαπιστώνεται αν εξασφάλισε ή όχι πλειοψηφία ο εντολοδόχος πρωθυπουργός. Η διαπίστωση γίνεται, όταν η κυβέρνηση που θα σχηματίσει εμφανιστεί στη Βουλή εντός 15 ημερών και ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης.

Αλλά με ποια πλειοψηφία παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης μια κυβέρνηση; Εδώ περνάμε στα δυσκολότερα..

«Πρόταση εμπιστοσύνης» γίνεται δεκτή, λέει το άρθρο 87 παρ.7, αν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών, αρκεί να μην είναι λιγότεροι από 120.

Δηλαδή, αν στην ψηφοφορία παραβρεθούν 239 βουλευτές, μια Κυβέρνηση-Παρωδία, μπορεί να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από 120 βουλευτές!
Η κοινή αντίληψη ότι για να υπάρξει Κυβέρνηση απαιτείται πλειοψηφία τουλάχιστον 151 βουλευτών είναι το συνήθως συμβαίνον, υπό συνθήκες στοιχειώδους σεβασμού των αρχών της δημοκρατίας.

Υπό τέτοιες συνθήκες, ουδείς θα μπορούσε να διανοηθεί να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς δεδομένη πλειοψηφία 151 βουλευτών.

Δεν βρισκόμαστε, όμως, εκεί. Περνάμε περίοδο στην οποία η ανάκτηση της εξουσίας και η πολιτική επιβίωση δεν γνωρίζουν όρια και φραγμούς.

Τα ίδια τα λεγόμενα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύουν ότι όλα τα μέσα θεωρούνται θεμιτά.

Πρώτα είπε ότι δεν διεκδικεί «Κυβέρνηση Ηττημένων», παριστάνοντας ότι αν είναι δεύτερος στις εκλογές, δεν θα θέσει θέμα σχηματισμού Κυβέρνησης.

Αλλά, αν το εννοούσε, δεν θα μίλαγε για αποχή και ανοχή κομμάτων, όπως κάνει τελευταία.

Αυτό που πραγματικά έχει στο μυαλό του είναι απλό: Με δεδομένο ότι θα είναι δεύτερος στις εκλογές, θα επιχειρήσει να εκβιάσει τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης να συμπράξουν στον σχηματισμό «Κυβέρνησης Ηττημένων», με 150 βουλευτές.

Αν αυτό αποτύχει, θα εκβιάσει για την εξασφάλιση ανοχής, με αποχή από την ψηφοφορία, σε «Κυβέρνηση-Παρωδία», ακόμα και 120 βουλευτών.

Ο εκβιασμός, πέρα από τις φανφάρες περί προοδευτικότητας, θα στηριχτεί σ’ έναν πανίσχυρο μοχλό πίεσης.

Νέες εκλογές, με ενισχυμένη αναλογική, συνεπάγονται σίγουρη μείωση βουλευτών και πιθανώς ποσοστών, για όλα τα μικρότερα κόμματα.

Θα βρουν άραγε τη δύναμη να προτάξουν την αξιοπρέπεια και την ευθύνη τους προς τη χώρα και την κοινωνία, απέναντι στο κομματικό και προσωπικό συμφέρον;

Δύσκολα πράγματα και ασυνήθιστα για την ελληνική πραγματικότητα. Προς το παρόν μόνο το ΚΚΕ, χάρις στον συνδυασμό εντιμότητας και μονολιθικότητας, που διέπουν την πολιτική του, αποκλείει ξεκάθαρα τον εκβιασμό.

Επομένως, παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο να δούμε πρωτοφανή «σημεία και τέρατα» τις 9 μετεκλογικές ημέρες.

Μόνο η αριθμητική των εκλογών αποτρέπει σίγουρα περιπέτειες και καταστροφικούς τυχοδιωκτισμούς.

Αν είναι απαγορευτική για την απόπειρα σχηματισμού Κυβέρνησης Ηττημένων και Κυβέρνησης – Παρωδίας ή αν τα αποτελέσματα είναι τέτοια, που θα αποθαρρύνουν ακόμα και τους αδίσταχτους να την αποτολμήσουν.