Πόλεμος συμφερόντων: Σκληρό πόκερ των «ισχυρών» για τη Λιβύη

Σε πλήρη εξέλιξη είναι ο πόλεμος συμφερόντων στη Λιβύη μεταξύ των «ισχυρών» του πλανήτη, οι οποίοι προσπαθούν να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη.

Στο παρασκήνιο γίνεται λόγος για σκληρό πόκερ, με στόχο τον πλούτο της χώρας σε πετρέλαιο, γεγονός που διαμορφώνει νέες συμμαχίες κάτι που έγινε σαφές και στη διάσκεψη του Βερολίνου.
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε σε καμία περίπτωση δεν λύνει το πρόβλημα του εμφυλίου που μαίνεται στη Λιβύη, αφού άπαντες συμφωνούν ότι χρειάζονται πολλά βήματα ακόμη για να επιτευχθεί η εκεχειρία.
Πέρα από τις ρητορικές αναφορές για το εμπάργκο όπλων, την κατάπαυση του  πυρός και την ανάγκη για εξεύρεση πολιτικής λύσης, ελάχιστα συμφωνήθηκαν, ως προς το πώς μπορεί να επανέλθει η ειρήνη στη χώρα.
Το γεγονός ότι η επίτευξη συμφωνίας παραπέμφθηκε σε νέα διάσκεψη που θα γίνει στη Γενεύη, καθιστά σαφές ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς για να βρεθεί λύση που θα δίνει τη δυνατότητα για επιστροφή στην κανονικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και με δεδομένο ότι η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί και να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στο δικό της έδαφος, το ερώτημα που τίθεται, έχει σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις των ισχυρών στη Λιβύη.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη με δεδομένο ότι οι συμμαχίες αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, δίνοντας την αίσθηση ότι κυριαρχούν τα «παζάρια» για την επόμενη ημέρα.
Ωστόσο, η Διάσκεψη του Βερολίνου, ανέδειξε το πώς σκέφτονται οι ισχυροί του πλανήτη για τη Λιβύη και τον πόλεμο συμφερόντων που είναι βέβαιο ότι θα έχει ακόμη πολλά επεισόδια.

Γερμανία
Το γεγονός ότι η Γερμανία δεν είχε αποικιοκρατικό ρόλο στην περιοχή και δεν συμμετείχε στην ανατροπή του Μοαμάρ Καντάφι, της δίνει τη δυνατότητα να εμφανιστής ως ένας σοβαρός και ουδέτερος διαμεσολαβητής.
Βασική επιδίωξη της Α. Μέρκελ, είναι να σταματήσουν οι μεταναστευτικές ροές από τη Β. Αφρική, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν στη Λιβύη, σχηματιστεί αξιόπιστη και σταθερή κυβέρνηση.
Για τη Γερμανία, η Λιβύη αποτελεί έναν από τους πλέον σημαντικούς άξονες στην αντιμετώπιση των τζιχαντστών και για το λόγο αυτό δίνει έμφαση στην εξεύρεση πολιτικής λύσης.

Γαλλία-Ιταλία
Το Παρίσι διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανατροπή του Καντάφι, ενώ υποστηρίζει σταθερά την ειρηνευτική διαδικασία, ενώ αποτελεί κοινό μυστικό ότι βοήθησε τον στρατάρχη Χαφτάρ.
Η Γαλλική κυβέρνηση εκτιμά ότι είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει φρένο στην προμήθεια όπλων και χρημάτων στις διάφορες τζιχαντιστικές ομάδες, που αποτελούν απειλή για όλη την Ευρώπη.
Από την πλευρά της, η Ιταλία επικρίνει έντονα τη Γαλλία για το ρόλο της στην ανατροπή Καντάφι, ενώ αντιμετωπίζει το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών από τη Β. Αφρική που χωρίς τη Λιβύη δεν ανακόπτεται.
Ουδείς επίσης ξεχνάει ότι έως και τις αρχές του 20ου αιώνα η Λιβύη ήταν ιταλική αποικία, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε εξαιρετικές σχέσεις με τον Καντάφι.

Ρωσία
Ο Β. Πούτιν, ήταν αυτός που είχε πιέσει τόσο τον Σάρατζ όσο και τον Χαφτάρ να πάρουν μέρος στις ειρηνευτικές συνομιλίες που έγιναν στη Μόσχα, αλλά τελικά κατέληξαν σε αδιέξοδο.
Ο Ρώσος Πρόεδρος φέρεται να υποστηρίζει τον Χαφτάρ, αλλά όσοι ξέρουν το παρασκήνιο σημειώνουν ότι αυτό δε λέει και πολλά από τη στιγμή που στόχος του είναι η πρόσβαση στις πετρελαϊκές συμφωνίες της Λιβύης.

ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ δείχνουν να στέλνουν αντιφατικά μηνύματα, ενώ φημολογείται έντονα ότι περιμένει να δει τι θα κάνει ο Πούτιν προκειμένου να πάρουν σαφή θέση για την κρίση στη Λιβύη.
Εμφανίζονται πάντως να ασκούν πίεση στον Χαφτάρ να προχωρήσει στην επίτευξη εκεχειρίας.

Αίγυπτος- ΗΑΕ
Το Κάιρο δείχνει να έχει επενδύσει στον στρατάρχη Χαφτάρ, για τον οποίο εκτιμά ότι είναι ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει ότι τα ανατολικά σύνορα της Λιβύης δεν θα γίνουν καταφύγιο των τζιχαντιστών.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τα οποία στηρίζουν τον Χαφτάρ με στόχο να αντιμετωπιστεί ο μεγάλος κίνδυνος του ισλαμικού εξτρεμισμού.
Στο παρασκήνιο μάλιστα λέγεται ότι τα ΗΑΕ είναι αυτά που παρέχουν στον Χαφτάρ την στρατιωτική και υλικοτεχνική υποστήριξη που χρειάζεται.

Τουρκία
Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι σταθερός υποστηρικτής του Σάρατζ και σίγουρα δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι έχει «επενδύσει» σ’ αυτόν για να διαδραματίσει ρόλο στα ενεργειακά της Α. Μεσογείου.
Εκτιμά δε ότι μια συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα με την κυβέρνηση της Τρίπολης η οποία αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ θα δώσει στην Τουρκία τη δυνατότητα να γίνει ο μεγαλύτερος «παίχτης» στην περιοχή.