Ο Πάρης Λεόντιος στο Χ-τύπο: “Θέλω να γεμίζει το θέατρο και να έρχεται ο κόσμος πιο κοντά στη δουλειά μας”

Ο θεατρικός “Τζορτζ” μιλά για την παράσταση “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι”

Σε μια από τις πιο συναρπαστικές παραστάσεις της φετινής σεζόν πλάι στη Φιλαρέτη Κομνηνού και ένα αξιόλογο καστ ηθοποιών απολαμβάνει φέτος το θεατρικό κοινό τον Πάρη Λεόντιο.

Ο ίδιος δίνει σάρκα και οστά στο ρόλο του “Τζορτζ” στην εμβληματική παράσταση του Τένεσι Γουίλιαμς “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι”, που ανεβαίνει στο θέατρο Νέος Ακάδημος σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ και έχει ήδη κερδίσει τις καρδιές κοινού και κριτικών. Ο αγαπημένος ηθοποιόος μέσα από μια αποκλειστική συνέντευξη μας αναλύει τα μηνύματα και τον λόγο του σπουδαίου αυτού συγγραφέα, ενώ μας δίνει και μια γεύση από τα παρασκήνια της παράστασης.

Για να σας γνωρίσουν και οι αναγνώστες μας καλύτερα πείτε μας λίγα λόγια για σας και πώς μπήκε η υποκριτική στη ζωή σας…

Είμαι 29 χρονών και κατάγομαι από τον Άγιο Δημήτριο Λακωνίας. Ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέατρο από το 2017 που τελείωσα τη σχολή Θεοδοσιάδη. Ερασιτεχνικά το θέατρο μπήκε στη ζωή μου από τη Β’ Γυμνασίου όπου συμμετείχα στο ερασιτεχνικό εργαστήρι του σχολείου και έπειτα από εκεί κατάλαβα ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω, διότι ήταν κάτι που γέμιζε τις ώρες της παιδικής μου ηλικίας πολύ ευχάριστα.

Ήταν εύκολα τα πρώτα βήματα στο χώρο;

Δεν ήταν εύκολα, γιατί όταν βγαίνεις από τη σχολή είσαι σαν ένα νεογέννητο, πρέπει να μάθεις να “περπατάς”, να ακούς τους ανθρώπους που θέλουν να σε βοηθήσουν κ.λπ. Εγώ ωστόσο ήμουν τυχερός γιατί είχα κάποιες προτάσεις από καθηγητές στη σχολή. Μια από αυτές ήταν και με την κα Μελεμέ με την οποία συνεργάζομαι φέτος στο “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι”, οπότε αυτό μου έδωσε μια ασφάλεια ώστε να μην έχω το τρομερό άγχος που έχει κάθε παιδί όταν τελειώνει τη δραματική.

Πώς είναι γενικά η συνεργασία με όλο το καστ της παράστασης;

Έχουμε ξεκινήσει την 3η εβδομάδα των παραστάσεων και είναι πολύ ωραία γιατί είμαστε πολύ διαφορετικοί όλοι. Έχουμε ταιριάξει, αν και το έργο δεν είναι πολύ ευχάριστο, είναι ένα δύσκολο έργο όπου πρέπει να βυθιστείς στις πιο σκοτεινές πλευρές, αλλά νομίζω είναι πολύ ωραία στο καμαρίνι. Υπάρχει πολύ καλή επικοινωνία και νομίζω έχω αποκτήσει καινούργιους φίλους!

Είχατε έρθει ξανά σε επαφή με τον Τένεσι Γουίλιαμς;

Επαγγελματικά είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με κείμενό του. Από τη σχολή βέβαια είχαμε μεγάλη επαφή, γιατί στο διδακτικό έργο ενός καθηγητή εννοείται εμπεριέχεται ο Τένεσι Γουίλιαμς. Είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, και πολύπλοκος τόσο για τον ηθοποιό, όσο και δραματολογικά. Καταπιάνεται με πάρα πολλά επίπεδα σκέψης και ανάλυσης της ανθρώπινης ψυχής. Είναι από τους συγγραφείς που νομίζω είναι ευχής έργον να καταπιαστείς γιατί καταφέρνεις κι εσύ να “ξεψαχνίσεις” λίγο τα επίπεδα της ψυχής σου.

Το έργο μιλά για ζητήματα που αφορούν πολύ την σύγχρονη κοινωνία όπως η “ανθρωποφαγία” ή η αντιμετώπιση της ψυχικής ασθένειας. Γιατί είναι ακόμα τόσο επίκαιρα όλα αυτά τα θέματα;

Κάθε συγγραφέας που καταπιάνεται με τον άνθρωπο και τα ουσιώδη ζητήματα που τον απασχολούν θα παραμένει επίκαιρος. Αυτό κάνει και ο Τ. Γουίλιαμς. Τον απασχολεί η ψυχική νόσος, καθώς και ο ίδιος ήταν μέλος μιας οικογένειας με τέτοια θέματα – η μητέρα και η αδερφή του έπασχαν από ψυχικές διαταραχές, και το συγκεκριμένο έργο το έγραφε και κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας του, γι’ αυτό είναι πολύ έντονο το μοτίβο ψυχιάτρου – ασθενούς. Ουσιαστικά αυτό είναι όλο το έργο. Η ανθρωποφαγία και όλο αυτό που περιγράφει μέσα από τους συμβολισμούς του είναι πολύ σημαντικό να το παρατηρήσει κανείς διότι περιγράφει πώς οι άνθρωποι κατασπαράζουν ο ένας τον άλλον ακόμα και στις σχέσεις μητέρας – γιου. Το κάνει με έναν πολύ λεπτό και προσεγμένο τρόπο, καθώς ο ποιητικός λόγος βοηθά να βυθιστείς στα πιο μύχια σημεία της ανθρώπινης ψυχής. Δεν είναι ένα έργο που υπάρχει ο “καλός” και ο “κακός”. Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές μιας ιστορίας και στο τέλος ο θεατής θα καταλήξει ο ίδιος στο τέλος για το ποιος λέει την αλήθεια.

Πιστεύετε ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι θύματα κατά κάποιο τρόπο θύματα στην ιστορία;

Ναι πιστεύω έχει να κάνει και με την ανάλογη ματιά του σκηνοθέτη. Στη συγκεκριμένη παράσταση δεν θυματοποιείται τόσο η Κάθριν, εκτός από τη σχέση της με τον αδερφό και τη μητέρα, που όμως και οι ίδιοι υπερασπίζονται τη δική τους αλήθεια. Νομίζω ότι όλοι είναι θύματα της ίδιας της ζωής και της μοίρας τους. Όπως και η μητέρα είναι θύμα της νοσηρής αγάπης για το γιο της, ο γιατρός είναι θύμα του χρήματος και η Κάθριν της ίδιας της ψυχικής νόσου. Έτσι είναι πιο ενδιαφέρον για το θεατή να βλέπει τον θύτη να γίνεται θύμα και το αντίστροφο.

Έχετε άλλα σχέδια για το μέλλον;

Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ προσηλωμένος στην παράσταση. Νέα επαγγελματικά σχέδια δεν έχω να ανακοινώσω αυτή τη στιγμή. Έχω κάποια “θέλω”. Θέλω να συνεχίσω να είμαι σε τόσο ωραίες δουλειές, θέλω να ανοίξει και το κομμάτι της τηλεόρασης γιατί είναι κάτι που βοηθάει και τους ίδιους τους ηθοποιούς και τη δουλειά γενικά. Θέλω να γεμίζει το θέατρο και να έρχεται ο κόσμος πιο κοντά στη δουλειά μας, και η συγκεκριμένη είναι από τις παραστάσεις που αξίζει να δει κανείς.