Καστ της “Ειρήνης” του Αριστοφάνη: “Όταν αποκτάμε δύναμη και εξουσία, είμαστε ικανοί για το χειρότερο”

Η Ειρήνη είναι μία από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη που γράφτηκε με σκοπό να σατιρίσει και να καυτηριάσει τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 421π.Χ. στα μεγάλα Διονύσια και κέρδισε το δεύτερο βραβείο.

Η θεατρική σκηνή “Μαγικό καραβάνι” παρουσιάζει τη θεατρική διασκευή “Ειρήνη του Αριστοφάνη για παιδιά”, μια παράσταση που καλείται να περάσει στο κοινό, τόσο μικρούς όσο και μεγάλους, το μήνυμα και την αξία της παγκόσμιας ειρήνης, που με τη σειρά της φέρνει την ευημερία και την πρόοδο.

Το “καραβάνι” έχει ήδη αρχίσει την καλοκαιρινή περιοδεία του, και ο Χτύπος μίλησε με το καστ για τις δυσκολίες που έχει μια κωμωδία, για τη σημασία της ειρήνης, για τη διαφορά “ενήλικου” κοινού με παιδικού, αλλά και για τις προκλήσεις μιας περιοδείας, που εκ των πραγμάτων λαμβάνει χώρα εκτός σταθερής βάσης και χωρίς αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα.

1) Πώς αποφασίσατε να συμμετάσχετε σε μια παράσταση που αφορά παιδιά; Τι θεωρείτε πιο ενδιαφέρον στο εν λόγω εγχείρημα;

Χρήστος Λοΐζος:

Τα παιδιά είναι ένα απαιτητικό και πολύ όμορφο κοινό. Είναι πρόκληση να παίζεις μπροστά σε παιδιά. Την απόφαση την πήρα αμέσως, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Το θέατρο έχει τη δύναμη να συμβάλει στην πνευματική καλλιέργεια ενός παιδιού και να του προσφέρει διαφορετικές μορφές έκφρασης. Οξύνει τη φαντασία του και ενεργοποιεί τα συναισθήματα και τα πνευματικά του χαρίσματα.

2) Ποιες οι δυσκολίες μιας κωμωδίας;

Σπύρος Βαρβαγιάννης:

Η κωμωδία είναι από τα πιο δύσκολα είδη θεάτρου. Απαιτεί εγρήγορση, ετοιμότητα και φυσική αλληλεπίδραση με το κοινό, που καλείσαι να το κερδίσεις από την πρώτη στιγμή και να το παρασύρεις στην ιστορία. Στην προσπάθεια αυτή, ωστόσο, δεν πρέπει να χαθεί το μέτρο και η αλήθεια του συναισθήματος, γιατί η ψευτιά οδηγεί στο να χάσεις το κοινό και ειδικά τους μικρούς μας φίλους.

3) Σε καιρούς που ο κόσμος μαστίζεται για άλλη μία φορά από μια σειρά πολέμων, πιστεύετε ότι η συγκεκριμένη παράσταση περνάει με τον τρόπο της ένα ηχηρό μήνυμα και στους ενήλικες θεατές;

Κωνσταντίνα Αργυροπούλου:

Την παράσταση αρχικά, ενώ αποτελεί διασκευή για παιδιά, φροντίσαμε να την αντιμετωπίσουμε σαν μια παράσταση για όλες τις ηλικίες. Θέλαμε να αναδείξουμε στοιχεία που να αφορούν όλο το ηλικιακό φάσμα, να περάσουν τα παιδιά όμορφα αλλά και να προβληματιστούν. Αυτό που θέλαμε ήταν να φύγουν οι μεγάλοι με απαντήσεις και τα παιδιά με ερωτήσεις. Άλλωστε, και στην πρώτη μας παράσταση, μας πλησίασαν τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς, λέγοντάς μας ότι πέραν της κωμωδίας και των στοιχείων της σάτιρας που έχει ο Αριστοφάνης, περάσαμε και ένα πολύ δυνατό μήνυμα,κάτι που ήταν στόχος μας εξ αρχής και χαιρόμαστε που το πετύχαμε.

4) Τι συμβολίζει ο θεός Πόλεμος για εσάς;

Γιώργος Τάτσης:

Ο Πόλεμος ως ρόλος είναι μια πρόκληση. Δεν είναι άνθρωπος αλλά σύμβολο. Ως ηθοποιός καλείσαι να ενσαρκώσεις τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων, αυτή την πλευρά που ευθύνεται για όλα τα δεινά τα οποία βασανίζουν την ανθρωπότητα . Επομένως, επιλέξαμε μια μορφή ξύλινη, σκληρή, χωρίς ψυχή. Ένα ον χωρίς ενσυναίσθηση, με μόνο σκοπό την επιβίωση και την κυριαρχία σε βάρος των άλλων, μέσα στη ζούγκλα που ζούμε. Αυτός ο πόλεμος φωλιάζει στις ψυχές μας και τις μαυρίζει. Όταν αποκτήσουμε δύναμη ή εξουσία, είμαστε ικανοί για το χειρότερο. Η παράστασή μας έχει ως στόχο να ωθήσει τα παιδιά όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό το «χειρότερο», τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους.

5) Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Χρήστος Λοΐζος:

Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός μέχρι την τρίτη Γυμνασίου. Θυμάμαι ότι μια μέρα πέρασα τυχαία από τη σχολική αίθουσα που έκαναν πρόβα για μια χριστουγεννιάτικη παράσταση και εκεί μου πρότειναν να συμμετέχω. Δέχτηκα χωρίς να ξέρω τι με περιμένει μπροστά μου (εννοείται, φυσικά, πως μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο). Ήμουν ένας κλειστός χαρακτήρας, όχι αρκετά κοινωνικός. Μετά τη χριστουγεννιάτικη παράσταση βρήκα που ανήκω, βρήκα τη δεύτερη οικογένειά μου. Αποφάσισα, λοιπόν, το χόμπι μου, να το κάνω επάγγελμά μου.

6) Έχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους το “παιδικό” κοινό από το ενήλικο; Αν ναι, ποιες;

Αρετή Μώκαλη:

Οι διαφορές μεταξύ ενός ενήλικα και ενός παιδιού δεν είναι πολύ μεγάλες. Ο ενήλικας έχει άποψη, διαμορφωμένη προσωπικότητα και έλεγχο σε αυτό που βλέπει και ακούει, ενώ ο μικρός θεατής είναι ένα σφουγγάρι. Στην ουσία, επειδή τώρα μαθαίνει πράγματα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πώς θα του δώσουμε να καταλάβει τον διαχωρισμό σωστού και λάθους, φαντασίας και πραγματικότητας. Όμως, μην ξεχνάμε ότι και οι δύο είναι θεατές, και οι δύο έρχονται με χαρά στο θέατρο. Εμείς, λοιπόν, πρέπει και τους δύο να τους ικανοποιήσουμε και να τους εισάγουμε στον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

7) Τι μήνυμα προσδοκάτε να περάσει η παράσταση στο κοινό;

Σπύρος Βαρβαγιάννης:

Τη σημασία της ειρήνης, μια έννοια που θεωρείται δεδομένη στις δυτικές κοινωνίες, ενώ είναι τόσο δύσκολο να τη διασφαλίσεις, ειδικά σήμερα. Στους μικρούς μας φίλους προσπαθούμε να περάσουμε το μήνυμα πως μόνο με την ειρήνη μπορούν είναι ασφαλείς, ήρεμοι, υγιείς και ευτυχισμένοι. Και, αν ενός κακού, μύρια έπονται, ο πόλεμος ας μην είναι ένα από αυτά. Αντιθέτως, ας χτίζουμε καθημερινά την ειρήνη.

8) Τι είδους προκλήσεις έχει μια καλοκαιρινή περιοδεία;

Δανάη Μιχοπούλου:

Η καλοκαιρινή περιοδεία είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από το να παίζεις μια σεζόν σε ένα κλειστό θέατρο. Αρχικά, ο χώρος που παίζεις είναι ανοιχτός, οπότε είσαι εκτεθειμένος σε εξωγενείς παράγοντες. Επίσης δεν παίζεις σε σταθερό χώρο, οπότε κάθε φορά πρέπει να προσαρμόζεσαι! Σε μια καλοκαιρινή περιοδεία βρίσκεσαι συνέχεια στο δρόμο και αλλάζεις περιοχές κάθε μέρα. Αυτό σε κάνει κάπως να χάνεις την αίσθηση του χρόνου, να υπάρχεις μέσα στο σύμπαν των παραστάσεων και όχι των ημερών. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, δεν υφίσταται σταθερότητα αλλά ανατροπές, πράγμα το οποίο αποτελεί μια καθημερινή πρόκληση. Τα θεατρικά καλοκαίρια στον δρόμο δημιουργούν ιστορίες και δένουν τους θιάσους πολύ περισσότερο. Εγώ προσωπικά τα αγαπώ και τα περιμένω κάθε χρόνο με λαχτάρα!