Τερέζα Καζιτόρη: Από το θέατρο στη μουσική, με ποίηση και χιούμορ

Η Τερέζα Καζιτόρη, μια δυναμική παρουσία στον χώρο του θεάτρου και της μουσικής, επιστρέφει με δύο νέες δημιουργικές προτάσεις που αναδεικνύουν το πολύπλευρο ταλέντο της.

Συμμετέχει στην παράσταση «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός», μια ιδιαίτερη κωμωδία που θίγει με χιούμορ και ευαισθησία θέματα ψυχικής υγείας και ανθρωπίνων σχέσεων.

Παράλληλα, η Τερέζα μόλις κυκλοφόρησε το νέο της single, «Παλιά Αγάπη», ένα νοσταλγικό κομμάτι που ερμηνεύει με ένταση και συναίσθημα, συνοδευόμενο από ένα ατμοσφαιρικό βίντεο κλιπ που συνδυάζει εικόνες του παρελθόντος με το σήμερα.

Με την ερμηνεία της, η Τερέζα καταφέρνει να καθηλώνει το κοινό και στις δύο τέχνες, συνδυάζοντας το πάθος της για τη μουσική και το θέατρο σε έναν μοναδικό συνδυασμό καλλιτεχνικής έκφρασης.

Τι σε γοητεύει περισσότερο στη διαδικασία της διασκευής ενός γνωστού τραγουδιού; Πώς επέλεξες να προσθέσεις την προσωπική σου πινελιά στο «Παλιά Αγάπη»;

Αυτό που με γοητεύει τρομερά είναι το πως μπορώ να κρατήσω τη θεματική του πρωτότυπου τραγουδιού και να σεβαστώ τον λόγο δημιουργίας του και παράλληλα να βάλω τη δική μου πινελιά, είτε αυτό είναι μία ιδέα, είτε ένας συνειρμός που γεννήθηκε από το τραγούδι, είτε μια πιο ποιητική μεταφορά του. Εμένα με εκφράζει πολύ η ποιητικότητα, διότι πέρα από το ότι με διεγείρει εγκεφαλικά, πέρα από το ότι δημιουργεί εικόνες, είναι τελικά και βολικό αν θες να κρατήσει στη θεματική του τραγουδιού. Ειδικά στα αγγλικά τραγούδια που υπάρχουν πολλές δισύλλαβες λέξεις και η μεταφορά είναι δυσκολότερη, η ποιητικότητα μπορεί να δώσει λύση.

Όσον αφορά το «Παλιά αγάπη», είναι ένα τραγούδι που δε το έψαξα, δε το βρήκα αλλά με βρήκε και αυτό το θεωρώ καρμικό. Το διασκεύασα εξ ανάγκης, καθώς ο στόχος ήταν σε ένα λάιβ να το πούμε πολλοί τραγουδιστές μαζί και ο ένας δεν γνώριζε αγγλικά!

Η παράσταση» Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός» μιλάει με χιούμορ για δύσκολα θέματα. Πιστεύεις ότι το χιούμορ είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα κομμάτια της ζωής, όπως την κατάθλιψη;

Θεωρώ ότι η κωμωδία είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσεις για σοβαρά θέματα χωρίς να τρομάξεις κάποιον. Έτσι γίνεται και στη ζωή. Δε γελάμε με τις αδυναμίες μας και τα στραβά μας; Δεν αυτοσαρκαζόμαστε; Δεν ειρωνευόμαστε τον εαυτό μας; Δε θυμόμαστε τις δυσκολίες και γελάμε; Αυτό κάνει η κωμωδία… αναφέρεται σε τραγικά γεγονότα με χιούμορ, ξορκίζοντάς τα και κάνοντάς τα να μοιάζουν μικρότερα!

Στο «Παλιά Αγάπη» διατηρείς τη θεματική του πρωτότυπου τραγουδιού, αλλά δίνεις μια πιο ποιητική εκδοχή. Πώς πιστεύεις ότι η ποίηση μπορεί να εκφράσει τον πόνο ή την απώλεια πιο ουσιαστικά;

Δεν πιστεύω ότι η ποιητικότητα (όταν είναι σε κατανοητή μορφή) μπορεί εκφράσει τον πόνο πιο ουσιαστικά από τις απλές λέξεις. Ίσως τον πόνο να μην τον εκφράζουν καν οι λέξεις. Αλλά αυτό που μπορεί να κάνει είναι να συγκεκριμενοποιήσει το είδος του πόνου και με εικόνες να σου προσφέρει περισσότερη ταύτιση.

Το βίντεο κλιπ του «Παλιά Αγάπη» είναι μια άχρονη ιστορία που συνδυάζει το παρελθόν και το παρόν. Τι σημαίνει για εσένα αυτή η “διαχρονικότητα” στην τέχνη και πώς τη συνδέεις με την παράσταση που συμμετέχεις;

Η ιστορία κάνει κύκλους ακριβώς γιατί οι άνθρωποι ξεχνάμε, γιατί οι άνθρωποι θέλουμε να πάθουμε για να μάθουμε και όχι να μελετήσουμε για να μάθουμε! Επομένως, το παρόν έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε σύνδεση με το παρόν απλά με διαφορετική μορφή. Στο βίντεοκλίπ επιδιώκω το άχρονο γιατί τον τραγούδι αυτό είναι συνδεδεμένο με τον πόλεμο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία… Αυτό ναι μεν με ενέπνευσε και με συγκίνησε αλλά δεν ήθελα να συνδεθεί το τραγούδι πολιτικά με ένα γεγονός αλλά με την κατάσταση του πολέμου γενικά που όπως βλέπουμε, παρά τις καταστροφές που προκαλεί δεν τον αποτάσσουμε από την ανθρωπότητα. Το τραγούδι γίνεται περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο πολιτικό με αυτό τον τρόπο.

Η παράσταση «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός» αντίθετα, δεν αναφέρεται στο ότι το παρελθόν και το παρόν συνδέονται, γιατί δίνει έμφαση στο τώρα! Οι ήρωες του έργου ζουν είτε κολλημένοι στο παρελθόν , είτε φοβούμενοι το μέλλον και ξεχνούν το τώρα. Ίσως έτσι συνδέει το παρόν με το παρελθόν η παράσταση…γιατί δείχνει ότι στο τώρα είναι οι πράξει που πρέπει να κάνεις αν δε θες να ζεις αιώνια στο παρελθόν σου.

Στην παράσταση, ο χαρακτήρας που ενσαρκώνεις βιώνει έντονες εσωτερικές συγκρούσεις. Υπάρχουν προσωπικές εμπειρίες που σε βοηθούν να κατανοήσεις και να εκφράσεις καλύτερα αυτόν τον ρόλο;

Η Ζωή μου μοιάζει πολύ και δε μου μοιάζει καθόλου… και γι’ αυτό με δυσκόλεψε πάρα πολύ στην αρχή! Έχει την πάντα καλή μου προδιάθεση απέναντι στα πράγματα, την χαρά μου, την προσπάθεια και τη θέληση να βοηθήσει τους άλλους αλλά δεν έχει τις καταθλιπτικές μου σκέψεις, την απαισιοδοξία μου και την επιθετικότητά μου. Η Ζωή έχει ένα αυτοάνοσο και ξέρει ότι ανα πάσα στιγμή ίσως πεθάνει. Εγώ δεν έχω τέτοιο βίωμα και ίσως αυτό μας διαχωρίζει… και γι’ αυτό έπρεπε να μπω στον δικό της τρόπο σκέψης και να μη φέρω εκείνη στο δικό μου!

Υπάρχουν συγκεκριμένες επιρροές ή καλλιτέχνες που σε ενέπνευσαν για τη θεατρική σου απόδοση ή για το στυλ της μουσικής σου;

Όλοι έχουμε επιρροές ακόμη και υποσυνείδητα. Εγώ ξεκίνησα να τραγουδάω γιατί είχα έρωτα με την Χριστίνα Αγκιλέρα και για πολλά χρόνια τη μιμούμουν. Άργησα να βρω τη δική μου φωνή. Υποκριτικά έχω πρότυπο την Μαρία Καβογιάννη για το πως μπορεί να παίξει δράμα και κωμωδία το ίδιο καλά και τη Μαρία Λεκάκη για το ρυθμό και την αλήθεια της στην κωμωδία (δεν είναι αυτονόητο). Βέβαια νομίζω ότι αυτά είναι τα πρότυπά μου γιατί ένιωθα ότι έχω κάτι κοινό, ότι κάπου συγγενεύω, γιατί έχω και άλλους αγαπημένους καλλιτέχνες που λυσσούσα να τους βλέπω αλλά δεν επηρεάστηκα.

Στο βίντεο κλιπ, συνεργάστηκες με την οικογένειά σου και άλλους κοντινούς σου ανθρώπους. Πόσο σημαντική είναι για σένα η αίσθηση της κοινότητας και της οικογένειας όταν δημιουργείς;

Η οικογένεια μου με στηρίζει πολύ έμπρακτα. Η μητέρα μου έκανε τα σκηνικά, έφτιαξε από την αρχή ένα μουσικό κουτί γίγας, ο πατέρας μου έκανε την κατασκευή… όταν ετοίμαζα το βίντεο κλιπ ήμουν σε καλοκαιρινή περιοδεία με μία θεατρική παράσταση, και τον χώρο τον καθάρισαν οι γονείς μου.

Ο αδερφός μου έκανε το μοντάζ! Η οικογένειά μου είναι ενωμένη και είναι η προτεραιότητα μου, το «μην αγγίζετε» μου! Η αίσθηση του να ανήκεις κάπου είναι σημαντική για όλους τους ανθρώπους, εγώ όπως και άλλοι θέλω να νιώθω αποδοχή θέλω να νιώθω ότι αγαπιέμαι, όχι μόνο από τους γονείς και τον αδελφό μου αλλά και από τους φίλους και τους συνεργάτες μου. Δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς! Γιατί δίνομαι απόλυτα κι αν δεν το εκτιμήσεις αυτό απογοητεύομαι και κλειδώνω! Για μένα οικογένεια δεν είναι μόνο αυτή απ όπου προερχόμαστε αλλά και αυτή που δημιουργούμε. Έχω πάντα σκοπό να δημιουργώ μια οικογένεια όπου βρίσκομαι αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο γιατί χρειάζεται αμοιβαία αποδοχή και συγχώρεση!

Πιστεύεις ότι οι σύγχρονες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες επηρεάζουν την τέχνη σου, και αν ναι, πώς φαίνεται αυτό τόσο στη μουσική όσο και στο θέατρο;

Δε γίνεται να μην επηρεαστείς από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες αν είσαι καλλιτέχνης, διότι αυτές επηρεάζουν την ψυχολογία σου και έπειτα αυτό πρέπει να το εκφράσεις για να βγει από μέσα σου. Στη δική μου δημιουργία αυτό φαίνεται από το αγγλόφωνο τραγούδι alone και τώρα από το «παλιά αγάπη» ενώ περιμένω και άλλο ένα αρκετά σατηρικό με πιθανό τίτλο «Οι άνθρωποι». Θεατρικά πάλι στο κομμάτι της δημιουργίας με έχει επηρεάσει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι καθώς έχω γράψει κάποια πράγματα θεατρικά, που ακόμα δεν είμαι έτοιμη να εκθέσω αλλά αφορούν το πόσο πολύ προσπαθούμε να χειριστούμε ο ένας τον άλλον και τι συνέπειες έχει αυτό!

Στο «Παλιά Αγάπη» βλέπουμε ένα ερωτευμένο ζευγάρι να χωρίζει λόγω πολέμου. Στην παράσταση «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός», το θέμα της απώλειας και του πόνου εκφράζεται διαφορετικά. Πώς διαχειρίζεσαι ως καλλιτέχνης την πρόκληση του να αποδώσεις τέτοια συναισθήματα με διαφορετικούς τρόπους;

Είμαι άνθρωπος πολυδιάστατος καλλιτεχνικά, γράφω μουσική, τραγουδάω, παίζω, κάνω μεταγλωττίσεις, έχω σκηνοθετήσει, γράφω κείμενα…. κάθε φορά που μπαίνω σε ένα πρότζεκτ μένω και συγκεντρώνομαι σ αυτό… αλλιώς δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα καλά! Μάλιστα αυτό με βοηθά στη συγκέντρωση γιατί η τέχνη είναι μια αλυσίδα με πολλούς κρίκους. Χωρίς κάποιον από αυτούς η αλυσίδα σπάει!

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Σκέφτεσαι να ακολουθήσεις και άλλα καλλιτεχνικά μονοπάτια που συνδυάζουν τη μουσική και το θέατρο;

Το πλάνο έχει ως εξής:

Τρίτη στις 21:00: Θέατρο Άλφα! Παράσταση « Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός». Κωμωδία!

Κυριακή στις 11:30 : Θέατρο Άνεσις. Παιδική παράσταση «Ηρακλής, οι 12 άθλοι (μιούζικαλ)

Παρασκευή και το Σάββατό στις 20:30 ώρα: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Παράσταση «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα» λογοτεχνικό έργο του Κ. Θεοτόκη μεταφερμένο στη σκηνή

Δευτέρα-Τετάρτη στις 18:00 (Από Γενάρη): Θέατρο Αλκμήνη. Παράσταση «Μην Περάσεις το Ποτάμι»